[ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ]
ΣΥΛΛΟΓΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΝΤΑΡΜΑΣ
XXXV
Μόνον-Νους, Πολλαπλότης και Αναλογίες, με μία παρεμβολή γιά τη Δυαδική
Έννοια της Ύπαρξης
Τότε ο
Μαχαμάτι ο Μποντισάττβα-Μαχασάττβα είπε πάλι (89) τα εξής στον Ευλογημένο: Σε
παρακαλώ, πες μου Ευλογημένε, σχετικά με την επίτευξη της αυτο-πραγμάτωσης από
την ευγενή σοφία, η οποία δεν ανήκει στην ατραπό και στη χρήση των φιλοσόφων η
οποία είναι απηλλαγμένη από [όλα τα κατηγορήματα αυτού του είδους όπως] όντος
και μη-όντος, της κατάστασης του ενός και του άλλου, αμφοτέρων και
μη-αμφοτέρων, ύπαρξης και μη-ύπαρξης, αιωνιότητας και μη-αιωνιότητας· η οποία
δεν έχει καμμία σχέση με την ψευδή φαντασίωση, ούτε με την ατομικότητα και τη
γενικότητα- η οποία εκδηλώνεται σαν αλήθεια της ύψιστης πραγματικότητας· η
οποία συνεχώς ανερχόμενη κατά βαθμίδες τα στάδια του εξαγνισμού, εισέρχεται στο
στάδιο της Ταθαγκατατότητας· η οποία, εξαιτίας των αρχικών όρκων ανεξάρτητα από
κάθε μόχθο, θα επιτελέσει το έργο της σε άπειρους κόσμους σαν ένα πολύτιμο
πετράδι που αντανακλά μία ποικιλία χρωμάτων και η οποία εκδηλώνεται [όταν
αντιλαμβάνεται κανείς πώς] αναδύονται τα σημεία της εξατομίκευσης σε όλα τα
πράγματα καθώς κατανοεί κανείς την πορεία και το βασίλειο του ό,τι βλέπει ο
ίδιος ο Νους, και με αυτόν τον τρόπο εγώ και άλλοι Μποντισάττβα Μαχασαττβας να
γίνουμε ικανοί να επισκοπούμε τα πράγματα από τη σκοπιά που δεν παρεμποδίζεται
από τα σημεία (ή σημάδια) της ατομικότητας και της γενικότητας ούτε από
οποιαδήποτε ψευδή φαντασίωση, και νά μπορέσουμε να επιτύχουμε σύντομα την
υπέρτατη φώτιση και να καταστήσουμε όλα τα όντα ικανά να πετύχουν την
τελειοποίηση όλων των αρετών τους.
Ο Ευλογημένος απάντησε: Πολύ καλά,
πολύ καλά, Μαχαμάτι! και πάλι πολύ καλά, πράγματι, Μαχαμάτι! Εξαιτίας της
συμπόνιας σου για τον κόσμο, για την ευημερία των πολλών, για την ευτυχία των
πολλών, για την ευεργεσία, ευημερία και ευτυχία των πολλών, και των ουράνιων
όντων και της ανθρωπότητας, παρουσιάζεσαι μπροστά μου, Μαχαμάτι, και υποβάλλεις
αυτή την παράκληση. Γι’ αυτό, Μαχαμάτι, άκουσε καλά και σωστά, και στοχάσου,
γιατί θα σου ειπώ.
Βεβαίως, είπε ο Μαχαμάτι ο
Μποντισάττβα-Μαχασάττβα, και έστρεψε όλη του την προσοχή στον Ευλογημένο.
(90) Ο Ευλογημένος του είπε: Εφ’
όσον οι αγνοούντες και οι αφελείς, Μαχαμάτι, μη γνωρίζοντας ότι ο κόσμος είναι
εκείνο που βλέπεται από τον ίδιο τον Νου, εμμένουν στην πληθώρα των εξωτερικών
αντικειμένων, εμμένουν στις έννοιες του όντος και του μη-όντος, στις
καταστάσεις του ενός και του άλλου, αμφοτέρων και μη-αμφοτέρων, (στις έννοιες)
της ύπαρξης και της μη-ύπαρξης της αιωνιότητας και της μη-αιωνιότητας σαν
οντότητες χαρακτηριζόμενες από καθεαυτού-φύση η οποία αναδύεται από τη
χωριστικότητα (που είναι) βασισμένη στη δύναμη της συνήθειας (ή μνήμης),
παραδίδονται σε ψευδείς φαντασιώσεις. Είναι σαν έναν αντικατοπτρισμό, Μαχαμάτι,
στον οποίο οι πηγές φαίνονται σαν να είναι εκεί πραγματικά. Αυτές
φαντασιώνονται έτσι από τα ζώα τα οποία, διψασμένα από τον καύσωνα της εποχής,
θα τρέξουν προς αυτές. Μη γνωρίζοντας ότι οι πηγές είναι η δική τους νοητική
φαντασίωση, τα ζώα δεν αντιλαμβάνονται ότι δεν υπάρχουν εκεί τέτοιες πηγές.
Κατά παρόμοιον τρόπο. Μαχαμάτι, οι αγνοούντες και αφελείς με τον νου τους
εντυπωσιασμένο από διάφορες λανθασμένες υποθέσεις και χωριστικότητες από
αμνημονεύτων χρόνων με τον νου τους φλεγόμενο από τη φωτιά της απληστίας, της
οργής και της ανοησίας- γοητευμένοι σε έναν κόσμο πολυπληθών μορφών με τις
σκέψεις τους διαποτισμένες από τις ιδέες της γέννησης, της καταστροφής και της
συντήρησης· μην κατανοώντας καλά τί σημαίνει με το ύπαρξη και μη-ύπαρξη, (καθώς
και) με το εσωτερικό και εξωτερικό- οι αγνοσύντες και αφελείς ρίπτονται στον
δρόμο της αρπακτικότητας προς την κατάσταση του ενός και του άλλου, προς το ον
και το μη-ον. Είναι σαν την πόλη των Γκαντάρβας, Μαχαμάτι, την οποία αυτός που
δεν έχει επίγνωση την θεωρεί σαν μία αληθινή πόλη, ενώ στην πραγματικότητα δεν
είναι έτσι. Η πόλη αυτή εμφανίζεται οφειλόμενη ουσιαστικά στην προσκόλλησή τους
στη μνήμη μίας πόλης, μνήμη που διασώζεται εν σπέρματι από αμνημονεύτων χρόνων.
Έτσι αυτή η πόλη δεν είναι ούτε υπαρκτή ούτε ανύπαρκτη. Κατά παρόμοιον τρόπο.
Μαχαμάτι, αυτοί, εμμένοντας στη μνήμη (βασάνα) των
λανθασμένων υποθέσεων και δοξασιών από αμνημονεύτων χρόνων, προσηλώνονται σε
τέτοιου είδους ιδέες όπως η κατάσταση του ενός και του άλλου, το ον και το
μη-ον, και οι σκέψεις τους σχετικά με αυτό που φαίνεται από τον Μόνον-Νους δεν
είναι ξεκάθαρες, (91) Είναι, Μαχαμάτι, σαν έναν άνθρωπο, ο οποίος,
ονειρευόμενος στον ύπνο του μία χώρα ποικιλοτρόπως γεμάτη με γυναίκες, άνδρες
ελέφαντες, άλογα, αμάξια, διαβάτες, χωριά, πόλεις χωριουδάκια, αγελάδες,
βουβάλια, μέγαρα, δάση, βουνά, ποτάμια και λίμνες εισέρχεται στα εσωτερικά του
διαμερίσματα και αφυπνίζεται. Ενώ αφυπνίζεται έτσι, αναπολεί την πόλη και τα
εσωτερικά του διαμερίσματα. Τί νομίζεις, Μαχαμάτι; Μπορεί να θεωρηθεί σοφό αυτό
το άτομο το οποίο αναπολεί τις διάφορες μη- πραγματικότητες που είδε στο όνειρο
του;
Ο Μαχαμάτι είπε: Πράγματι,
Ευλογημένε, (αυτό το άτομο) δεν είναι σοφό.
Ο Ευλογημένος συνέχισε: Κατά
παρόμοιον τρόπον οι αγνοούντες και αφελείς οι οποίοι είναι πιασμένοι από
λανθασμένες απόψεις και ρέπουν προς τους φιλοσόφους, δεν αναγνωρίζουν ότι πράγματα
που βλέπονται από τον ίδιο τον Νου είναι σαν ένα όνειρο, και παρασύρονται από
τις έννοιες της κατάστασης του ενός και του άλλου, του όντος και του μη-όντος.
Είναι, Μαχαμάτι, σαν τον καμβά ενός ζωγράφου στον οποίο δεν υπάρχουν κοιλότητες
ούτε υψώματα, όπως φαντάζονται οι αγνοούντες. Κατά παρόμοιον τρόπο, Μαχαμάτι,
μπορεί να υπάρξουν στο μέλλον μερικοί που θα γαλουχηθούν με τη δύναμη της
συνήθειας, τη νοητικότητα και τη φαντασίωση βασισμένες στις λανθασμένες απόψεις
των φιλοσόφων εμμένοντας στις ιδέες της κατάστασης του ενός και του άλλου,
αμφοτέρων και μη-αμφοτέρων, (αυτοί) μπορεί να οδηγήσουν τον εαυτό τους (καθώς)
και άλλους στην καταστροφή· (και) μπορεί να αποκαλούν μηδενιστές εκείνους που
υποστηρίζουν τη διδαχή της μη-γέννησης ξεχωριστά από τις εναλλαγές του όντος
και του μη- όντος. Αυτοί θα [επιχειρηματολογούν ενάντια] στην αιτία και το
αποτέλεσμα, θα είναι οπαδοί των κακοηθών απόψεων με τις οποίες θα ξεριζώνουν
τις αξιέπαινες αιτίες της ακηλίδωτης αγνότητας. Θα πρέπει να απομακρυνθούν από
εκείνους που επιθυμούν έξοχα (ανώτερα) πράγματα. Είναι εκείνοι των οποίων οι
σκέψεις είναι μπερδεμένες στα λάθη ενός εαυτού, ενός άλλου, και αμφοτέρων, (92)
στα λάθη του φανταστικού όντος και μη-όντος, του ισχυρισμού και της
αντίκρουσης, και η κόλαση θα είναι η τελική τους κατάληξη. Είναι, Μαχαμάτι, σαν
και εκείνους με τους θολούς οφθαλμούς οι οποίοι, βλέποντας ένα δίκτυ από τρίχες
θα αναφωνούν μεταξύ τους λέγοντας: «Είναι θαυμάσιο! Είναι θαυμάσιο! Κοιτάξτε,
εντιμώτατοι Κύριοι!» Και το εν λόγω δίκτυ δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Στην
πραγματικότητα, αυτό, δεν είναι ούτε μία οντότης ούτε μία μη-οντότης, γιατί
φαίνεται και δεν φαίνεται. Κατά τον ίδιο τρόπο. Μαχαμάτι, εκείνοι των οποίων ο
νους είναι εθισμένος στη χωριστικότητα
των λανθασμένων απόψεων όπως καλλιεργούνται από τους φιλοσόφους, και οι οποίοι
παραδίδονται επίσης στις ρεαλιστικές ιδέες του όντος και του μη-όντος, της
κατάστασης του ενός και του άλλου, αμφοτέρων και μη-αμφοτέρων, θα διαψεύσουν το
καλό Ντάρμα, καταστρέφοντας τελικά τον εαυτό τους και τους άλλους. Είναι,
Μαχαμάτι, σαν έναν πύρινο τροχό που διαγράφεται από ένα περιστρεφόμενο αναμμένο
κλαδί, ο οποίος δεν είναι ένας πραγματικός τροχός, αλλά ο αγνοών, με τη
φαντασία του, θεωρεί ότι ο τροχός αυτός έχει πραγματικότητα, ενώ ο συνετός δεν
φαντασιώνεται κάτι τέτοιο. Κατά τον ίδιο τρόπο, Μαχαμάτι, εκείνοι που ο νούς
τους έχει παρασυρθεί μέσα στις λανθασμένες απόψεις των φιλοσοφούν, θα
φαντασιώνονται λανθασμένα στην ανάδυση όλων των όντων την κατάσταση του ενός
και του άλλου, αμφοτέρας και μη-αμφοτέρας.
Είναι,
Μαχαμάτι, σαν και εκείνες τις νεροφουσκάλες σε μία βροχή οι οποίες έχουν την
εμφάνιση πολύτιμων κρυστάλλων, και ο αγνοών, νομίζοντας τις για πραγματικούς
πολύτιμους κρυστάλλους, τρέχει προς αυτές. (Όμως), Μαχαμάτι, δεν είναι τίποτε
περισσότερο από νεροφουσκάλες, δεν είναι πολύτιμοι κρύσταλλοι, ούτε είναι
μη-κρύσταλλοι, εξαιτίας της κατ’ αυτό τον τρόπο αντιληπτής ύπαρξής τους [από τη
μία πλευρά] και της μη- αντιληπτής ύπαρξής τους [από μίαν άλλη]. Κατά τον ίδιο
τρόπο, Μαχαμάτι, εκείνοι που ο νους τους εντυπωσιάζεται από τη δύναμη της
συνήθειας των φιλοσοφικών απόψεων και των χωριστικοτήτων, θα θεωρήσουν τα
γεννημένα πράγματα σαν μη-υπαρκτά και εκείνα που καταστρέφονται από την
αιτιότητα σαν υπαρκτά.
[56]Περαιτέρω,
Μαχαμάτι, προβάλλοντας τις τρεις μορφές της μέτρησης και τα [πέντε] μέλη ενός
συλλογισμού, (93) [οι φιλόσοφοι] υπολογίζουν ότι η χωριστικότης είναι μία
πραγματικότης που υπάρχει καθεαυτή, (πραγματικότης) η οποία επιτυγχάνεται από
την πραγμάτωση της ευγενούς σοφίας, και (η οποία) στερείται από τις δύο
Σβαμπάβας. [Η χωριστικότης αυτή ωστόσο] δεν είναι σωστή. [Η Βουδδική διδαχή
είναι η ακόλουθη]: Όταν στους Γιόγκινς, Μαχαμάτι, λαμβάνει χώραν μία
[ψυχολογική] μεταστροφή [με την υπέρβαση] της Τσίττα, του Μάνας και της Βιζνάνα, αυτοί
απορρίπτουν τη [δυαδιστική] χωριστικότητα του αντιλαμβάνοντος και του
αντιλαμβανόμενoυ σε αυτό που βλέπεται από τον ίδιο τον Νου, και εισερχόμενοι
στο στάδιο του Ταθαγκάτα, επιτυγχάνουν την πραγμάτωση της ευγενούς σοφίας και
σε αυτήν δεν υφίσταται σκέψη ύπαρξης και μη-ύπαρξης. Πάλι, Μαχαμάτι, αν στο
βασίλειο το επιτυγχανόμενο από τους Γιόγκινς υφίσταται η αντίληψη της ύπαρξης
και της μη-ύπαρξης, αυτοί θα έχουν την αντίληψη ενός εγώ, μίας τροφού, μίας
υπέρτατης ψυχής ή ενός προσώπου. Πάλι, Μαχαμάτι. η διδασκαλία που επισημαίνει
την καθεαυτού-φύση, την ατομικότητα και τη γενικότητα των πραγμάτων, είναι
εκείνη του Βούδδα της Μεταμόρφωσης και όχι εκείνη του Νταρμάτα Βούδδα. Πάλι,
Μαχαμάτι, μία τέτοια διδασκαλία για τους αγνοούντες σημαίνει ότι βρίσκεται σε
συμφωνία με τη διανοητικότητά τους, τον τρόπο τους του σκέπτεσθαι και του
βλέπειν τα πράγματα- κάθε τοποθέτηση που ευνοεί την άποψη της καθεαυτού-φύσης,
αποτυγχάνει να αποκαλύψει την αλήθεια της αυτοπραγμάτωσης που επιτυγχάνεται από
την ευγενή σοφία, και την ευδαίμονα διαμονή του Σαμάντι.
Είναι σαν τα δένδρα που
αντανακλώνται στο νερό, Μαχαμάτι- αυτά είναι αντανακλάσεις και όμως είναι ακόμη
μη- αντανακλάσεις, τα δένδρα είναι [πραγματικές] φιγούρες, και όμως είναι ακόμη
μη-φιγούρες. Κατά τον ίδιο τρόπο, Μαχαμάτι, εκείνοι οι οποίοι είναι
εντυπωσιασμένοι από τη δύναμη της συνήθειας των φιλοσοφικών απόψεων συνεχίζουν
τη χωριστικότητά τους όσον αφορά την κατάσταση του ενός και του άλλου,
αμφοτέρας και μη- αμφοτέρας, του όντος και του μή-όντος, γιατί ο νους τους δεν
είναι φωτισμένος αναφορικά με το τί βλέπεται από τον Μόνον-Νους.
Είναι σαν έναν καθρέπτη, Μαχαμάτι,
που αντανακλά όλα τα χρώματα και τις εικόνες (94) ανάλογα με τις συνθήκες και
χωρίς χωριστικότητα- και αυτές δεν είναι ούτε εικόνες, ούτε μη-εικόνες, επειδή
βλέπονται σαν εικόνες και επίσης σαν μη-εικόνες. Και αυτές Μαχαμάτι, είναι
χωριστικοποιημένες μορφές του τί βλέπεται από τον ίδιο τον Νου, οι οποίες είναι
γνωστές στον αγνοούντα σαν εικόνες. Κατά τον ίδιο τρόπο, Μαχαμάτι, η κατάσταση
του ενός και του άλλου, αμφότερες και μη-αμφότερες, είναι αντανακλώ μενες
εικόνες του Καθεαυτού-Νου ενώ εμφανίζονται σαν πραγματικές.
Είναι σαν μία ηχώ, Μαχαμάτι, που
αποδίδει τον ήχο μίας ανθρώπινης φωνής ή ενός ποταμού ή του ανέμου- αυτή ούτε
είναι υπαρκτή ούτε μη-υπαρκτή, επειδή ακούγεται σαν μία φωνή και ακόμη σαν μία
μη-φωνή. Κατά τον ίδιο τρόπο, Μαχαμάτι, οι έννοιες του όντος και του μη-όντος
της κατάστασης του ενός και του άλλου, αμφοτέρων και μη-αμφοτέρων είναι οι
χωριστικότητες του Καθεαυτού-Νου και της δύναμης της συνήθειας.
Είναι σαν έναν αντικατοπτρισμό,
Μαχαμάτι, ο οποίος σε σύνδεση με τον ήλιο εμφανίζεται με τα κυλιόμενα κύματα
του επάνω στη γη όπου δεν υπάρχει γρασίδι, θάμνοι, αμπέλια και δένδρα. Αυτά δεν
είναι ούτε υπαρκτά ούτε μη-υπαρκτά, σύμφωνα με την επιθυμία γι’ αυτά ή την απουσία
της. Κατά τον ίδιο τρόπο, Μαχαμάτι, η χωριστικοποιούσα Βιζνάνα του αγνοούντος,
ο οποίος είναι εντυπωσιασμένος με τη δύναμη της συνήθειας των ψευδών
φαντασιώσεων και εικασιών από αμνημονεύτων χρόνων, αναδεύεται σαν ένας
αντικατοπτρισμός ακόμα και στο μέσον της πραγματικότητας, που έχει αποκαλυφθεί
μέσω της ευγενούς σοφίας, από τα κύματα της γέννησης, της συντήρησης και της
καταστροφής, της κατάστασης του ενός και του άλλου, αμφοτέρων και μη-
αμφοτέρων, του όντος και του μη-όντος.
Είναι σαν τον Πισάκα ο οποίος με τη
βοήθεια της μαγείας του, Μαχαμάτι, κάμει ένα πτώμα ή ένα ξύλινο άγαλμα να
σφύζει από ζωή, μολονότι αυτό το ίδιο δεν έχει καμμία δύναμη από μόνο του- αλλά
εδώ ο αγνοών εμμένει στο μη-υπαρκτό, φανταζόμενος ότι αυτό έχει τη δύναμη της
κίνησης. Κατά τον ίδιο τρόπο, Μαχαμάτι, (95) οι αγνοούντες και αφελείς
αυτοδεσμευόμενοι στις λανθασμένες φιλοσοφικές απόψεις, είναι ολοκληρωτικά
αφιερωμένοι στις ιδέες για την κατάσταση του ενός και του άλλου, αλλά ο
ισχυρισμός τους δεν είναι καθόλου καλά θεμελιωμένος. Γι’ αυτόν τον λόγο,
Μαχαμάτι, προκειμένου να επιτύχεις την ευγενή πραγματικότητα που επιτυγχάνεται
στα εσώτατα μύχια βάθη του είναι σου, πρέπει να πετάξεις τις χωριστικότητες που
οδηγούν στις έννοιες της γέννησης της διαμονής και της καταστροφής, της κατάστασης
του ενός και του άλλου, αμφοτέρων και μη-αμφοτέρων, του όντος και του μη όντος.
Κατά συνέπιαν, λέγεται:
149.
Τα Σκάντας,
από τα οποία η Βιζνάνα είναι το πέμπτο, ομοιάζουν με την αντανάκλαση των
δένδρων στο νερό- αυτά πρέπει να αντιμετωπίζονται σαν Μάγια και σαν ένα όνειρο,
αυτά είναι έτσι λόγω σκεπτοκατασκευής· μην χωριστικοποιείτε!
150.
τριπλός
αυτός κόσμος ομοιάζει σαν ένα δίκτυ από τρίχες, ή σαν, νερό σε έναν
αντικατοπτρισμό, το οποίο είναι αναταραγμένο- αυτό είναι σαν ένα όνειρο, σαν
Μάγια- και βλέποντας το κανείς έτσι, είναι απελευθερωμένος.
151.
Σαν έναν
αντικατοπτρισμό κατά την άνοιξη, ο νους βρίσκεται συγχυσμένος· τα ζώα
φαντάζονται νερό, αλλά δεν υπάρχει πραγματικότης σε αυτό.
152.
Έτσι αναπτύσσεται ο σπόρος της Βιζνάνα και ο κόσμος
γίνεται φανερός ο αγνοών τον φαντάζεται ότι είναι γεννημένος, ακριβώς σαν και
αυτούς με τους θολούς οφθαλμούς που διακρίνουν πράγματα στο σκοτάδι.
153.
Από αμνημονεύτων χρόνων οι αγνοούντες βρίσκονται
να μετενσαρκώνονται μέσω των μονοπατιών, περιτυλιγμένοι μέσα στην προσκόλλησή
τους προς την ύπαρξη όπως μία σφήνα παρακινείται από μία άλλη σφήνα, αυτοί
οδηγούνται προς την εγκατάλειψη [του περιτυλίγματος τους].
154.
Βλέποντας
τον κόσμο πάντοτε σαν ένα μαγικά κινούμενο πτώμα ή σαν μία μηχανή ή σαν ένα
όνειρο ή σαν μία αστραπή ή σαν ένα σύννεφο- (96) η τριπλή συνέχεια
κομματιάζεται και είναι κανείς απελευθερωμένος.
155.
Εδώ δεν
υπάρχει τίποτε από σκεπτοκατασκευή, αυτό είναι σαν μία εικόνα στον αέρα- όταν
αυτοί κατανοούν έτσι τα πάντα, δεν υπάρχει τίποτε για να γνωρίσουν.
156.
Εδώ δεν
υπάρχει τίποτε (άλλο) παρά σκεπτοκατασκευή και όνομα. Μάταια ψάχνετε για
ατομικά σημεία- τα Σκάντας είναι σαν ένα δίκτυ από τρίχες στο οποίο η
χωριστικότης συνεχίζεται.
157.
Ένας κόσμος
πολλαπλοτήτων[57] είναι ένα δίκτυ από τρίχες ένα όραμα, ένα όνειρο, και η πόλη
των Γκαντάρβας- ο κόσμος αυτός είναι [ένας (πύρινος) τροχός που γίνεται από]
ένα περιστρεφό-
μενο
αναμμένο κλαδί, ένας αντικατοπτρισμός· αυτός είναι μία μη οντότης, (είναι) μόνο
μία εμφάνιση στους ανθρώπους.
158.
Αιωνιότης
και μη αιωνιότης· εναδικότης, επίσης, αμφοτερότης και επίσης μη-αμφοτερότης·
αυτά είναι χωριστικοποιημένα από τους αγνοούντες οι οποίοι είναι συγχυσμένοι
στον νου και περιορισμένοι από λάθη από αμνημονεύτων χρόνων.
159.
Σε έναν
καθρέπτη, στο νερό, σε έναν οφθαλμό, σε ένα αγγείο και σε ένα πολύτιμο πετράδι,
φαίνονται εικόνες· αλλά σε αυτά δεν υπάρχουν πουθενά εικόνες [δηλαδή
πραγματικότητες] για να συγκροτηθούν.
160. Όπως ένας αντικατοπτρισμός στον αέρα, έτσι μία ποικιλία
πραγμάτων είναι μόνον εμφανίσεις· αυτά βλέπονται με μία διαφορετικότητα μορφών,
αλλά είναι σαν ένα παιδί στο όνειρο μίας στείρας γυναίκας.
[56]
Όλη αυτή η παράγραφος πρέπει να θεωρηθεί σαν
ανεξάρτητη
[57] Διάβαζε τσιττράμ αντί για τσιττά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου