[ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ]
ΣΥΛΛΟΓΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΝΤΑΡΜΑΣ
XXXΙ
Γιά την Αιτιότητα (Έξι Είδη), και η Ανάδυση της Ύπαρξης
Τότε ο Μαχαμάτι έκαμε πάλι μία
παράκληση στον Ευλογημένο: Σε παρακαλώ, πες μου, Ευλογημένε, σχετικά με την
αιτιότητα όλων των πραγμάτων, έτσι ώστε εγώ και άλλοι Μποντισάττβα Μαχασάττβας
να μπορέσουμε να ιδούμε μέσα στη φύση της αιτιότητας, και απαλλασσόμενοι από
τη χωριστικότητα [η οποία προβάλλει στις φιλοσοφικές απόψεις της αιωνιότητας
και του μηδενισμού, θα μπορέσουμε να μη χωριστικοποισύμε πιά όσον αφορά τη
βαθμιαία ή την ταυτόχρονη ανάδυση όλων των πραγμάτων.
Ο Ευλογημένος απάντησε: Υπάρχουν,
Μαχαμάτι, δύο (ειδών) παράγοντες της αιτιότητας με τους οποίους όλα τα πράγματα
έρχονται στην ύπαρξη: οι εξωτερικοί και οι εσωτερικοί. Οι εξωτερικοί παράγοντες
Μαχαμάτι, είναι ένα κομμάτι από λάσπη, μία βέργα, ένας τροχός, νήμα, νερό, ένας
εργαζόμενος και η δουλειά του, ο συνδυασμός όλων των σχετικών με την παραγωγή
ενός λαγηνιού. Όπως με το λαγήνι, Μαχαμάτι, το οποίο κατασκευάζεται από ένα
κομμάτι λάσπη, ή ένα κομμάτι ύφασμα κατασκευασμένο από κλωστή, ή μία ψάθα
κατασκευασμένη από ευωδιαστό γρασίδι, ή το βλαστάρι που αναπτύσσεται από έναν
σπόρο, ή το φρέσκο βούτυρο το οποίο παράγεται από ξινό γάλα από κάποιον που το
κτυπάει αναταράσσοντας το με την προσωπική του εργασιακή προσπάθεια, (83) έτσι
είναι, Μαχαμάτι, με όλα τα πράγματα τα οποία, κυβερνώμενα από εξωτερικά αίτια,
εμφανίζονται το ένα κατόπιν του άλλου με μία συνεχή διαδοχή. Όσον αφορά τους
εσωτερικούς παράγοντες της αιτιότητας, Μαχαμάτι, αυτοί είναι τέτοιου είδους
όπως η άγνοια, η επιθυμία και η δράση, (οι εσωτερικοί αυτοί παράγοντες της
αιτιότητας είναι) που δημιουργούν την ιδέα μας της αιτιότητας. Γεννημένα από
αυτούς (τους παράγοντες), Μαχαμάτι, εκδηλώνονται τα Σκάντας, τα Ντάτους και τα
Αγιατάνας. Αυτά δεν είναι ξεχωριστές [πραγματικότητες][53] αλλά (είναι) χωριστικοποιημένα [σαν
τέτοιες] από τον αγνοούντα.
Τώρα, Μαχαμάτι, υπάρχουν έξι αίτια:
(1) αίτιο-δυνατότητας, αίτιο-εξάρτησης, (3) αίτιο-αντικειμενικότητας, (4)
αίτιο- μεσολάβησης (5) αίτιο-εκδήλωσης και (6) αδιάφορο-αίτιο[54]. Το αίτιο της δυνατότητας σημαίνει, Μαχαμάτι, ότι όταν
επιδρά ένα αίτιο, υφίσταται η ανάδυση των πραγμάτων εσωτερικά και εξωτερικά. Το
αίτιο της εξάρτησης σημαίνει, Μαχαμάτι, ότι όταν ωριμάζουν οι συνθήκες,
υφίσταται η ανάδυση των σπόρων των Σκάντας κ,λπ., εσωτερικά και εξωτερικά.
Περαιτέρω, Μαχαμάτι, το αίτιο της αντικειμενικότητας σημαίνει ότι περιορισμένη
από τον αντικειμενικό κόσμο [η Βιζνάνα] διατηρεί τη συνεχή της δραστηριότητα.
Πάλι, Μαχαμάτι, το αίτιο της μεσολάβησης σημαίνει ότι (ακριβώς) όπως ένας
βασιλιάς-κυβερνήτης. (έτσι και) ένα αίτιο επενδεδυμένο με υπέρτατη αυθεντία
επιβεβαιώνει τον εαυτό του. Και έπειτα το αίτιο της εκδήλωσης σημαίνει ότι όταν
αναδύεται η χωριστικοποιητική ιδιότης, έχει σαν αποτέλεσμα την αποκάλυψη
ατομικών σημείων όπως (ακριβώς) το φως μίας λάμπας κάνει (εμφανείς) τις μορφές
κ.λπ. Τελικά, το αδιάφορο αίτιο σημαίνει ότι όταν υπάρχει μία διάλυση, (84) η
δύναμη του συνδυασμού διακόπτεται, και τότε αναδύεται εκεί η κατάσταση της
μη-χωριστικότητας.
Αυτές, Μαχαμάτι, είναι οι εκβάσεις
της χωριστικότητας που συνεχίζονται από τον αγνοούντα και τον αφελή, και δεν υπάρχει
ούτε βαθμιαία ούτε ταυτόχρονη ανάδυση της ύπαρξης. Γιατί; Διότι αν υπήρχε μία
ταυτόχρονη ανάδυση της ύπαρξης, Μαχαμάτι, δεν θα υπήρχε διάκριση ανάμεσα σε
αιτία και αποτέλεσμα, και δεν θα υπήρχε τίποτε που να χαρακτηρίζει ένα αίτιο
σαν τέτοιο, Αν γίνεται δεκτή μία βαθμιαία ανάδυση, δεν υπάρχει ουσία η οποία
κρατάει συγκεντρωμένα τα ατομικά σημεία, (πράγμα) που κάνει αδύνατη τη βαθμιαία
ανάδυση. Ενώ ένα παιδί δεν έχει γεννηθεί ακόμη, Μαχαμάτι, ο όρος πατέρας δεν
έχει νόημα[55]. Οι ορθολογιστές επιχειρηματολογούν ότι υπάρχει εκείνο το
οποίο γεννιέται και εκείνο το οποίο δίδει γέννηση με την αμοιβαία λειτουργία
τέτοιου είδους αιτιωδών παραγόντων όπως αίτιο, ύπαρξη, συνέχεια, επιτάχυνση (ή
επίσπευση) και άλλα- και συμπεραίνουν ότι υπάρχει μία βαθμιαία ανάδυση της
ύπαρξης. Αλλά αυτή η βαθμιαία ανάδυση, Μαχαμάτι, δεν συμβαίνει παρά εξαιτίας
της προσκόλλησής τους στην έννοια της καθεαυτού-φύσης. Όταν [οι ιδέες για]
σώμα, ιδιοκτησία και διαμονή διατηρούνται σε αυτό που δεν είναι τίποτε (άλλο)
παρά η εκδήλωση του ίδιου του Νου, (τότε) ο εξωτερικός κόσμος γίνεται
αντιληπτός κάτω από τις όψεις της ατομικότητας και της γενικότητας, οι οποίες
ωστόσο, δεν είναι πραγματικότητες· και επομένως, Μαχαμάτι, ούτε μία βαθμιαία,
ούτε μία ταυτόχρονη ανάδυση των πραγμάτων είναι δυνατή. Είναι μόνον όταν
εκτυλίσσεται η Βιζνάνα εξαιτίας της χωριστικότητας η οποία χωριστικοποιεί την
εκδήλωση του ίδιου του Νου [όπου λέγεται ότι εμφανίζεται η ύπαρξη]. Γι' αυτόν
τον λόγο, Μαχαμάτι, εσύ πρέπει να αγωνισθείς να απαλλαγείς από τις έννοιες της βαθμιαίας
και της ταυτόχρονης ανάδυσης στον συνδυασμό των αιτιωδών δραστηριοτήτων. Έτσι
λέγεται ότι:
140.
Τίποτε
απολύτως δεν γεννιέται ή παύει να υπάρχει εξαιτίας της αιτιότητας· όταν
χωριστικοποιείται η αιτιότης, εκεί υπάρχει γέννηση και κατάπαυση.
141.
Δεν είναι να
απομακρυνόμεθα από την ιδέα της γέννησης και της εξαφάνισης η οποία λαμβάνει
χώραν με αιτιότητα- (85) είναι να απομακρυνόμεθα από τη λανθασμένη φαντασίωση
καθόσον αφορά την αιτιότητα, την οποία ενστερνίζονται οι αγνοούντες.
142.
Το ον και
μη-ον των πραγμάτων, υποκείμενο στην αιτιότητα, δεν έχει πραγματικότητα- ο
τριπλός κόσμος οφείλει την ύπαρξή του στον Νου που τίθεται σε σύγχυση εξαιτίας
της δύναμης της συνήθειας.
143.
Μη όντας
ποτέ σε ύπαρξη, ποιά πράγματα είναι που γεννιούνται; [αλλά] στην αιτιότητα τίποτε
δεν χάνεται- όταν τα πράγματα που παράγουν αποτέλεσμα (σαμσκρίτα) θεωρούνται
σαν το παιδί της στείρας γυναίκας ή σαν ένα λουλούδι στον ουρανό, κατανοεί
κανείς ότι το αντιλαμβανόμενο (υποκείμενο) και το αντιληπτό (αντικείμενο) είναι
ένα λάθος και παραιτείται [από του να διαπράξει το ίδιο λάθος].
144. Δεν υπάρχει τίποτε το οποίο είναι να γεννηθεί, ούτε υπάρχει
τίποτε που να γεννήθηκε- ακόμη και η αιτιότης δεν υπάρχει- είναι εξαιτίας της
λεκτικής χρήσης που τα πράγματα συζητούνται σαν υπάρχοντα.
[53] Χειρόγραφο Γουέι αναφέρεται εδώ σε αυτό το εδάφιο
χωρίς το αρνητικό μόριο, ενώ το Χειρόγραφο Τ’ανγκ παραλείπει την όλη πρόταση
μαζί με την προηγούμενη] πραπτυϊασαμουτπαντασαμζνανάμ πρατιλαμπάντε. Αυτό το
τελευταίο σε αυτήν εδώ τη μετάφραση παραλείπεται επίσης καθόσον ο μεταφραστής
θεωρεί την καταχώρηση του σαν ένα γραφικό λάθος, πράγμα που ίσως να το θεώρησαν
επίσης έτσι και οι συντάκτες του Χειρόγραφου Τ’ανγκ.
[54] Στα κινέζικα (Τ’ανγκ), (Γουέι), ή απλά (Σουνγκ)
επισημαίνεται το απέξα αντί του ουπέξα. Σε αυτή την περίπτωση, είναι
προτιμότερο το «αμοιβαία αναφορά».
[55] Στο σημείο αυτό και σε αυτό που
ακολουθεί, ο μεταφραστής έχει υιοθετήσει το κείμενο του Χειρογράφου Τ’ανγκ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου