[ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ]
ΣΥΛΛΟΓΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΝΤΑΡΜΑΣ
XLIIΙ
Γιά την Αιωνιότητα του Ήχου (νιτυϊασάμπντα), η Φύση του Σφάλματος (μπράντα)
και η Διαστροφή (βιπαρυϊάσα)
Τότε ο
Μαχαμάτι ο Μποντισάττβα-Μαχασάττβα είπε πάλι στον Ευλογημένο: Ευλογημένε, πού
δηλώνεις ότι ο ήχος είναι αιώνιος;
Ο
Ευλογημένος απάντησε: Σύμφωνα με λάθος Μαχαμάτι· αφού ακόμη και στους σοφούς
υφίσταται αυτό το λάθος, μόνο που αυτοί είναι ελεύθεροι από διαστροφή. Είναι
σαν τον ανεπίγνωτο στον κόσμο, Μαχαμάτι, ο οποίος συλλαμβάνει μία πεπλανημένη
ιδέα που αφορά έναν αντικατοπτρισμό, έναν πύρινο τροχό (φτιαγμένον από την
περιστροφή ενός αναμμένου κλαδιού), ένα δίκτυ από τρίχες, την πόλη των
Γκαντάρβας, τη Μάγια, ένα όνειρο, μία αντανακλώμενη εικόνα και έναν
Άξα-πουρούσα. αλλά με τους γνωρίζοντες δεν είναι έτσι, αν και (αυτό) δεν
σημαίνει ότι αυτές οι φαντασιώσεις δεν εμφανίζονται (και) σε αυτούς.
Όταν
υπάρχει αυτό το λάθος, Μαχαμάτι, βλέπονται οι διαφορετικότητες των μορφών, αν
και σε αυτό το λάθος η ιδέα της παροδικότητας είναι ανεφάρμοστη. Γιατί; Διότι
αυτή δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί με τις ιδέες του όντος και του μη-όντος. Πάλι,
Μαχαμάτι, πώς οι ιδέες του όντος και του μη-όντος είναι ανεφάρμοστες σε αυτό το
λάθος; Επειδή όλοι οι αγνοούντες αντιλαμβάνονται ποικιλίες καταστάσεων, σαν τα
κύματα του ωκεανού και τα νερά του Γάγγη τα οποία δεν βλέπονται από τους
Πρέτας, αλλά βλέπονται [από τους άλλους]. Γι’ αυτόν τον λόγο, Μαχαμάτι, το
λάθος-ύπαρξη [ή αυτός ο κόσμος της αυταπάτης] δεν υπάρχει, αλλά όπως αυτό το
νερό εκδηλώνεται σε άλλους ανθρώπους δεν είναι ούτε μία μη-ύπαρξη. Έτσι για τον
σοφό, το λάθος δεν είναι ούτε μία διαστροφή ούτε μία μη-διαστροφή. Και γι’
αυτόν τον λόγο, Μαχαμάτι, το λάθος καθεαυτό χαρακτηρίζεται με μονιμότητα,
έχοντας τη (ρύση της μη-διάκρισης [όσον αφορά την εμφάνιση του]. Όντας
χωριστικοποιημένο όσον αφορά τα διαφοροποιημένα ατομικά του σημεία, (107) το
λάθος, Μαχαμάτι, γίνεται αντιληπτό σαν διαφοροποιημένο. Έτσι το λάθος [όσον
αφορά τη (ρύση του], χαρακτηρίζεται από μονιμότητα. Πώς γίνεται πάλι, Μαχαμάτι,
το λάθος να θεωρείται πραγματικότης; Γι’ αυτόν τον λόγο, Μαχαμάτι, ο σοφός,
όσον αφορά αυτό το λάθος, δεν προσκολλάται ούτε σε μία πεπλανημένη γνώση ούτε
σε μία μη-πεπλανημένη γνώση. Αυτό είναι [έτσι όπως είναι και] όχι διαφορετικά.
Σε περίπτωση, Μαχαμάτι, όπου ο σοφός θα προσκολληθεί σε μία οποιαδήποτε σκέψη
σε αυτό το λάθος, θα έλθει σε αντίθεση με την πραγματικότητα την επιτυγχανομένη
από την ευγενή σοφία. Αν υπάρχει κάτι τι εδώ αυτό είναι η φλυαρία των
αγνοούντων, δεν είναι η ομιλία του σοφού.
Όταν, πάλι,
το λάθος χωριστικοποιείται σύμφωνα με μία πεπλανημένη και με μία μη-πεπλανημένη
άποψη, αυτό δίδει γέννηση σε δύο τάξεις οικογενειών, η μία από τις οποίες είναι
η οικογένεια του σοφού και η άλλη η οικογένεια του αγνοούντος και αφελούς.
Τώρα, Μαχαμάτι, η οικογένεια του σοφού διαιρείται σε τρεις κατηγορίες, δηλαδή,
στους Σραβάκας, στους Πρατυεκαβούδδας και στους Βούδδας. Πώς γίνεται, Μαχαμάτι,
η ανάδυση της οικογένειας Σραβακαγιάνα από τη χωριστικότητα με την οποία ο
αγνοών αντιλαμβάνεται το λάθος; Η ανάδυση της οικογένειας Σραβακαγιάνα,
Μαχαμάτι, γίνεται εκεί όπου συνεχίζεται η προσκόλληση στις έννοιες της
ατομικότητας και της γενικότητας. Αυτός είναι ο τρόπος, Μαχαμάτι, όπου αυτό το
λάθος προκαλεί την οικογένεια Σραβακαγιάνα. Πώς γίνεται, Μαχαμάτι, η ανάδυση
της οικογένειας Πρατυεκαβουδδαγιάνα καθώς χωριστικοποιείται το λάθος; Όταν,
Μαχαμάτι, σε αυτό το λάθος η προσκόλληση προς τις έννοιες της ατομικότητας και
της γενικότητας (108) οδηγεί κάποιον στο να αποσυρθεί από την κοινωνική ζωή, εκεί
αναδύεται η οικογένεια Πρατυεκαβουδδαγιάνα. Πώς, Μαχαμάτι, είναι η ανάδυση της
οικογένειας Βουδδαγιανα όταν αυτό το λάθος χωριστικοποιείται από τον ευφυή;
Όταν, Μαχαμάτι, ο κόσμος γίνεται κατανοητός ότι δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο
ίδιος ο Νους, η ύπαρξη και η μη-ύπαρξη των εξωτερικών αντικειμένων παύει να
είναι χωριστικοποιημένη, και αναδύεται η οικογένεια Βουδδαγιάνα. Αυτή,
Μαχαμάτι, είναι η οικογένεια, δηλαδή, αυτό που εννοείται με το οικογένεια.
Πάλι,
Μαχαμάτι, όταν το λάθος χωριστικοποιείται από τους αγνοούντες, υφίσταται η
εκδήλωση των διαφόρων αντικειμένων η οποία προκαλεί τον ισχυρισμό [από την
πλευρά των] ότι αυτό είναι έτσι και όχι διαφορετικά- από όπου αναδύεται η
οικογένεια του μετενσαρκωτικού οχήματος. Γι’ αυτόν τον λόγο, Μαχαμάτι, το λάθος
χωριστικοποιείται από τον αγνοούντα σαν χαρακτηριζόμενο από πολλαπλότητα, και
αυτό το λάθος δεν είναι ούτε μία πραγματικότης ούτε μία μη-πραγματικότης. Έτσι,
Μαχαμάτι, αυτό το λάθος, όντας χωριστικοποιημένο από τους σοφούς μεταστρέφεται
σε Ταθάτα (ως-έχει) με αυτούς, μέσω της αρετής μίας μεταστροφής η οποία
λαμβάνει χώραν σε αυτούς όσον αφορά την Τσίττα, το Μάνας, τη Μανοβιζνάνα, τον
λανθασμένο συλλογισμό, τη δύναμη της συνήθειας, τις [τρεις] Σβαμπάβας, και τα
[πέντε] Ντάρμας. Έτσι, Μαχαμάτι, υπάρχει η δήλωση ότι η Ταθάτα είναι Νους
απελευθερωμένος. Το νόημα αυτής της δήλωσης, Μαχαμάτι, έχει έτσι εδώ εκφρασθεί
καθαρά από εμένα, δηλαδή, με την απόρριψη της χωριστικότητας σημαίνει την
εγκατάλειψη όλων των χωριστικοτήτων. Πόσο μάλλον γι’ αυτήν τη δήλωση.
Ο Μαχαμάτι είπε: Ευλογημένε, το λάθος είναι μία οντότης ή όχι;
Ο Ευλογημένος
απάντησε: Αυτό είναι σαν τη Μάγια, Μαχαμάτι, το λάθος δεν έχει χαρακτήρα που να
συμβάλλει στην προσκόλληση- αν, Μαχαμάτι, το λάθος είχε έναν χαρακτήρα που να
συμβάλλει στην προσκόλληση, (109) δεν θα ήταν πιθανή καμμία απελευθέρωση από την προσκόλληση
στην ύπαρξη, η αλυσίδα της καταγωγής θα γίνονταν κατανοητή υπό την έννοια της
δημιουργίας όπως αυτή υποστηρίζεται από τους φιλοσόφους.
Ο Μαχαμάτι
είπε: Ευλογημένε, αν το λάθος είναι σαν τη Μάγια, θα είναι ως εκ τούτου η αιτία
ενός άλλου λάθους.
Ο Ευλογημένος
είπε: Όχι, Μαχαμάτι, η Μάγια δεν μπορεί να είναι η αιτία του λάθους εξαιτίας
της ανικανότητας της να παράγει κακά και λάθη· και έτσι, Μαχαμάτι, η Μάγια δεν
προκαλεί κακές σκέψεις και λάθη. Πάλι, Μαχαμάτι, η Μάγια καθεαυτή δεν έχει
χωριστικότητα- αναδύεται όταν επικαλείται από τη μαγική γοητεία ενός
συγκεκριμένου προσώπου. Αυτή-καθεαυτή δεν έχει τη δύναμη της συνήθειας (των)
κακών σκέψεων και (των) λαθών τα οποία προκύπτουν από την αυτο-χωριστικότητα
και την προσβάλλουν. [Κατά συνέπειαν] δεν υπάρχουν λάθη σε αυτήν. Αυτό
οφείλεται στη συγχισμένη άποψη που (ενδόμυχα) τρέφεται διακαώς από τον
αγνοούντα όσον αφορά τον Νου, και ο σοφός δεν έχει καμμία σχέση με αυτό. Έτσι
λέγεται:
168.
Ο σοφός δεν
βλέπει [το (;)] λάθος, ούτε υπάρχει καμμία αλήθεια καταμεσίς του (κ.λ.π. «εν τω
μέσον του») αν η αλήθεια είναι (ή βρίσκεται) καταμεσίς του, [το (;)] λάθος θα
είναι η αλήθεια.
169. Αν υπάρχει η ανάδυση των ατομικών μορφών (νιμίττα) ξεχωριστά
από όλα τα λάθη, αυτό πράγματι θα είναι λάθος, το μολυσμένο είναι σαν σκοτάδι.[63]
[63] Τί ακριβώς σημαίνει με αυτούς τους δύο στίχους,
ιδιαίτερα με τον τελευταίο, είναι δύσκολο να βρεθεί σε αυτήν τη συσχέτιση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου