[ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ]
ΣΥΛΛΟΓΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΝΤΑΡΜΑΣ
VIΙ
Λανθασμένες Απόψεις υποστηριζόμενες από Μερικούς Βραχμάνους και Σραμάνας
Σχετικά με την Αιτιότητα, Εξακολούθηση κ.λπ.
Οι Βουδδικές απόψεις Σχετικά με Τέτοια Θέματα, όπως Αλαγιαβιζνάνα, Νιρβάνα,
Μόνον-Νους, κ.λπ.
Επιτεύγματα του Μποντισάττβα
Επιτεύγματα του Μποντισάττβα
Υπάρχουν, Μαχαμάτι, μερικοί
Βραχμάνοι και Σραμάνοι οι οποίοι θεωρούν κάτι (τι) σαν (να είναι φτιαγμένο) από
το τίποτε, λέγοντας ότι υπάρχει μία ουσία η οποία είναι απορροφημένη στην
αιτιότητα και διαμένουσα στον χρόνο και ότι τα Σκάναας, τα Ντάτσυς και τα
Αγιατάνας έχουν τη γένεση και τη συνέχειά τους στην αιτιότητα και ότι μετά την
ύπαρξη τους (κατ' αυτόν τον τρόπο), πεθαίνουν.
Αυτοί, Μαχαμάτι, είναι εκείνοι οι
οποίοι υποστηρίζουν μία καταστροφική και μηδενιστική άποψη όσον αφορά τέτοια
θέματα όπως συνέχιση, δραστηριότης, προβολή, διακοπή, ύπαρξη, Νιρβάνα, το
μονοπάτι, κάρμα, κάρπωση και αλήθεια. (41)
Γιατί; Διότι αυτοί δεν επέτυχαν μία διαισθητική κατανόηση [της Αλήθειας], διότι
αυτοί δεν έχουν (τη) θεμελιώδη ενόραση των πραγμάτων. Αυτό, Μαχαμάτι, είναι σαν
ένα λαγήνι σπασμένο σε κομμάτια, που είναι ακατάλληλο να λειτουργήσει σαν ένα
λαγήνι- ακόμη, είναι σαν έναν καμμένο σπόρο ο οποίος είναι ανίκανος
να βλαστήσει. Ακόμη (και) έτσι, Μαχαμάτι, τα Σκάντας, τα Ντάτσυς, και τα
Αγιατάνας τους, τα οποία αυτοί θεωρούν σαν υποκείμενα σε μεταβολές, είναι,
πράγματι, ανίκανα για αδιάκοπη μεταμόρφωση, επειδή οι απόψεις τους δεν
προέρχονται από την αντίληψη ενός αντικειμενικού κόσμου σαν μία εκδήλωση του
ίδιου του Νου που είναι λανθασμένα χωριστικοποιημένος.
Αν πάλι, Μαχαμάτι, κάτι τι
προέρχεται από το τίποτε και η ανάδυση των Βιζνάνας υφίσταται εξαιτίας ενός
συνδυασμού των τριών αιτίων που παράγουν αποτέλεσμα, μπορούμε να ειπούμε το
ίδιο (και) για ένα ανύπαρκτο πράγμα, ότι μία χελώνα θα αναπτύξει μαλλιά και ότι
η άμμος θα παράγει λάδι. [Όπως αυτό είναι αδύνατον] αυτή η πρόταση δεν βοηθά,
(και) καταλήγει χωρίς να επιβεβαιώνει τίποτε. Και αυτό σημαίνει, Μαχαμάτι, ότι
η πράξη, η εργασία και η αιτία [για τις οποίες αυτοί ομιλούν] θα είναι
άχρηστες, το ίδιο έτσι επίσης και με τις αναφορές τους για το ον και το μη-ον.
Αυτοί, Μαχαμάτι, όταν επιχειρηματολογούν ότι υπάρχει ένας συνδυασμός των τριών
αιτίων που παράγουν αποτέλεσμα, στηρίζουν την άποψη (τους) αυτήν επάνω στην
αρχή της αιτίας και του αποτελέσματος [η οποία δηλαδή, (βασίζεται) επάνω στην
αρχή ότι το κάτι τι προέρχεται από ένα κάτι και όχι από το τίποτε] και έτσι
υφίστανται [τέτοια πράγματα όπως] παρελθόν, παρόν και μέλλον, (καθώς επίσης)
και ον και μη-ον. Εφόσον παραμένουν στο φιλοσοφικό τους υπόβαθρο, η παρουσίαση
τους θα είναι μέσω της λογικής και των κειμένων τους διότι η μνήμη της
λανθασμένης διανόησης θα προσκολλάται πάντοτε σε αυτά.[33] Έτσι,
Μαχαμάτι, οι αφελείς, δηλητηριασμένοι από μία λανθασμένη άποψη, δηλώνουν τον
σφαλερό τρόπο σκέψης που διδάχθηκε από τον αγνοούντα, σαν εκείνον που
παρουσιάστηκε από τον Παντογνώστη.
Υπάρχουν πάλι, Μαχαμάτι, ορισμένοι
Βραχμάνοι και Σραμάνοι οι οποίοι, (42)
αναγνωρίζοντας ότι ο εξωτερικός κόσμος ο οποίος είναι του ίδιου του Νου,
φαίνεται σαν τέτοιος (όπως τον βλέπουν οι αγνοούντες) λόγω της χωριστικότητας
και της ψευδούς διανόησης που ασκείται από αμνημονεύτων χρόνων, γνωρίζουν ότι ο
κόσμος δεν έχει καθεαυτού-φύση και ότι δεν γεννήθηκε ποτέ, ότι είναι σαν ένα
σύννεφο, σαν ένας (πύρινος) κύκλος που γίνεται από έναν (περιστρεφόμενο) πυρσό,
σαν το κάστρο των Γκαντάρβας, σαν ένα όραμα, σαν ένας αντικατοπτρισμός, σαν τη
σελήνη που αντανακλάται στον ωκεανό και σαν ένα όνειρο- ότι ο Νους
αυτός- καθεαυτός δεν έχει καμμία σχέση με τη χωριστικότητα και την αιτιότητα,
με ομιλίες ή φαντασιώσεις και προσδιοριστικούς όρους (λάξυα-λαξάνα)· ότι το σώμα, η ιδιοκτησία και η διαμονή είναι
αντικειμενοποιήσεις της Αλαγιαβιζνάνα,[34] η οποία αυτή- καθεαυτή είναι υπεράνω [της διττότητας του]
υποκειμένου και αντικειμένου- ότι η χωρίς-εικόνα-κατάσταση που
συμβαδίζει με την αφύπνιση του ίδιου του Νου[35]
δεν επηρεάζεται από τέτοιες αλλαγές, όπως η εμφάνιση η διαμονή και η
καταστροφή.
Οι Μποντισάττβα-Μαχασάττβας,
Μαχαμάτι, θα φθάσουν σε λίγο να καταλάβουν ότι Νιρβάνα και Σαμσάρα είναι ένα. Η
συμπεριφορά τους, Μαχαμάτι, θα είναι σε συμφωνία με την χωρίς-προσπάθεια
επίδειξη μίας μεγάλης στοργικής καρδιάς που επινοεί πολυμήχανα μέσα [σωτηρίας],
γνωρίζοντας ότι όλα τα όντα έχουν τη (ρύση του να είναι σαν ένα όραμα ή μία
αντανάκλαση, και ότι [υπάρχει ένα πράγμα που] δεν περιορίζεται από την
αιτιότητα, όντας πέραν από τη διάκριση του υποκειμένου και του αντικειμένου-
[και περαιτέρω] βλέποντας ότι δεν υπάρχει τίποτε έξω από τον Νου, και σύμφωνα
με μία θέση κατηγορηματικότητας, θα διέλθουν βαθμηδόν μέσα από τα διάφορα
στάδια της Μποντισαττβικότητας και θα βιώσουν τις διάφορες καταστάσεις του
Σαμάντι και χάρις στην αρετή της πίστης τους, θα καταλάβουν ότι ο τριπλός
κόσμος είναι του ίδιου του Νου, και με αυτή την κατανόηση θα επιτύχουν έτσι το
Σαμάντι Μαγιοπάμα. Οι Μποντισάττβας, εισερχόμενοι στη χωρίς-εικόνα-κατάσταση,
όπου βλέπουν μέσα στην αλήθεια του Μόνον-Νους, φθάνοντας στη διαμονή των
Παραμίτας και παραμένοντας μακριά από τη σκέψη της γέννησης, της πράξης και της
πειθάρχησης, θα πραγματοποιήσουν το Σαμάντι Βαζραβιμποπάμα, που συμμορφώνεται
με την Ταθαγκατακάγια και με τις μεταμορφώσεις του ως-έχει. Αφού επιτύχουν μία
μεταστροφή στη διαμονή [των Βιζνάνας], Μαχαμάτι, θα πραγματώσουν βαθμιαία την
Ταθαγκατακάγια, η οποία είναι προικισμένη με τις δυνάμεις, τις ψυχικές ικανότητες,
τον αυτοέλεγχο, την αγάπη, τη συμπόνια και τα
δεξιοτεχνικά μέσα- η οποία μπορεί να εισέλθει σε όλες τις
Βουδδικές χώρες και στα άδυτα των φιλοσόφων και η οποία είναι πέραν από τον
χώρο (43) της Τσίττα-μάνο-μανοβιζνάνα. Κατά συνέπειαν, Μαχαμάτι, αυτοί οι
Μποντισάττβα-Μαχασάττβας που επιθυμούν, ακολουθώντας την Ταθαγκατακάγια, να την
πραγματώσουν, θα πρέπει να ασκήσουν τον εαυτό τους συμμορφούμενοι με την
αλήθεια του Μόνον-Νους, να απέχουν να χωριστικοποιούν και να συλλογίζονται
λανθασμένα επάνω σε τέτοιες έννοιες όπως τα Σκάντας τα Ντάτους, τα Αγιατάνας,
τη σκέψη, την αιτιότητα, την πράξη, την πειθάρχηση και την ανάδυση, διαμονή και
καταστροφή.
[33]
Εδώ ίσως είναι λίγο
δύσκολο να παρακολουθήσουμε αυτόν τον συλλογισμό. Η γενική ιδέα που
υποστηρίζεται από τη Λανκαβατάρα είναι, ότι εφόσον προβάλλεται ένας κόσμος
σχετικότητας, υπάρχει μία συνεχώς επανεμφανιζόμενη αλυσίδα αιτιότητας που δεν
μπορεί να αμφισβητηθεί σε καμία περίσταση. Σε αυτή την περίπτωση δεν μπορούμε
να ομιλήσουμε για κάτι που τελειώνει ή παύει. Το λάθος των φιλοσόφων είναι ότι
δεν έχουν μία θεμελιώδη διαίσθηση μέσα στην ουσιώδη φύση ενός αντικειμενικού
κόσμου —ενός επιμερισμένου κόσμου— ο οποίος είναι, πράγματι, η προβολή του νου
μέσω της μνήμης ή της καθ’ έξιν μηχανιστικής ενεργειακής αντίδρασης (ή δύναμης
της συνήθειας) που συσσωρεύθηκε από αμνημονεύτων χρόνων. Όταν αυτή η σκέψη
γίνει ολοκληρωτικά αντιληπτή, η άποψη των φιλοσόφων μπορεί να αληθεύει ως ένα
σημείο. Καθώς όμως στερούνται της θεμελιώδους αυτής διαίσθησης, όλο το λογικό
εποικοδόμημα που κτίζουν είναι ουσιαστικά ένα λάθος.
[34]
Εδώ ο μεταφραστής
ακολουθεί την ερμηνεία του Χειρογράφου Τ’ανγκ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου