[ΠΡΩΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ]
Εδώ είναι προσεκτικά γραμμένη η Λανκαβατάρα Σούτρα, στην οποία ο Κύριος του Ντάρμα διδάσκει για τη Χωρίς-Εγώ-
Κατάσταση όλων των πραγμάτων.
Έτσι άκουσα. Κάποτε ο Ευλογημένος
παρέμενε στο Κάστρο της Λάνκα το οποίο βρίσκεται στην κορυφή του Όρους Μαλάγια
στον μεγάλο ωκεανό, και το οποίο είναι στολισμένο με λουλούδια φτιαγμένα από
κοσμήματα διαφόρων ειδών.[2] Ήταν μαζί με
μία μεγάλη συνάθροιση από Μπιξούς και μαζί με ένα μεγάλο πλήθος από
Μποντισάττβας, οι οποίοι είχαν προσέλθει από διάφορες Βουδδικές περιοχές. Οι
Μποντισάττβα- Μαχασάττβας, με επικεφαλής τον Μποντισάττβα Μαχαμάτι, ήταν όλοι
τέλειοι κάτοχοι[3] των διαφόρων
Σαμάντις, του [δεκαπλού] αυτοελέγχου, των [δέκα] δυνάμεων, και των [έξι]
ψυχικών ικανοτήτων ήταν χρισμένοι από τα χέρια όλων των Βούδδας-
κατανοούσαν όλοι τους καλά την σημασία του αντικειμενικού κόσμου σαν την
εκδήλωση του δικού τους Νου· (2) γνώριζαν πώς να διατηρούν [διάφορες] μορφές, διδασκαλίες και
πειθαρχικά μέτρα, σύμφωνα με τις διάφορες νοοτροπίες και συμπεριφορές των όντων ήταν ολοκληρωτικά τέλειοι γνώστες
των πέντε Ντάρμας, των [τριών] Σβαμπάβας, των [οκτώ] Βιζνάνας και του δίπτυχου
Μη-άτμαν.
Κατά
τη στιγμή εκείνη, ο Ευλογημένος, ο οποίος είχε κηρύξει στο παλάτι του Βασιλιά
των Θαλάσσιων ερπετών, με τη λήξη των επτά ημερών βγήκε έξω και χαιρετίσθηκε
από ένα αναρίθμητο πλήθος Ναγκακάνγιας, συμπεριλαμβανομένων και του Σάκρα και
του Μπράχμα, και κοιτάζοντας προς τη Λάνκα στο Όρος Μαλάγια, χαμογέλασε και
είπε: «Από τους Ταθαγκάτας του παρελθόντος, οι οποίοι ήταν Αρχάτς και
Πλήρως-Φωτισμένοι, αυτή η Αλήθεια υπήρξε το θέμα της διδασκαλίας τους, σε αυτό
το κάστρο της Λάνκα επάνω στη βουνοκορφή του Μαλάγια, —η Αλήθεια η οποία
πραγματοποιείται από την ευγενή σοφία στα εσώτατα μύχια βάθη του όντος, η οποία
είναι πέραν από τη διαλεκτική γνώση των φιλοσόφων καθώς επίσης και από την
κατάσταση της συνειδητότητας των Σραβάκας και των Πρατυεκαβούδδας[4]
Εγώ, επίσης, τώρα θα ομιλήσω γι’ αυτή την Αλήθεια, προς χάριν του Ραβάνα, του
Επικυρίαρχου των Γιάξας».
[Εμπνεόμενος]
από την πνευματική δύναμη του Ταθαγκάτα, ο Ραβάνα, ο Κύριος των Ραξάσας, άκουσε
[τη φωνή του]. Πράγματι, ο Ευλογημένος, περιστοιχισμένος και συνοδευόμενος από
ένα αναρίθμητο πλήθος Ναγκακάνγιας, συμπεριλαμβανομένων και των Σάκρα και
Μπράχμα, βγήκε έξω από το παλάτι του Βασιλιά των Θαλάσσιων ερπετών και
κοιτάζοντας προς τα κύματα του ωκεανού καθώς επίσης και προς τις νοητικές
αναστατώσεις που διενεργούντο (που ελάμβαναν χώραν μέσα στον νου σε όλους
εκείνους) στους συναθροισμένους, [σκέφθηκε για] τον ωκεανό της Αλαγιαβιζνάνα,
όπου οι αναπτυσσόμενες Βιζνάνας [σαν τα κύματα] διαταράσσονται από τον άνεμο
της αντικειμενικότητας. Ενώ στεκόταν εκεί έτσι απορροφημένος σε ενατένιση, ο
Ραβάνα τον είδε και έβγαλε μία χαρούμενη κραυγή, λέγοντας: «Θα πάω και θα
παρακαλέσω τον Ευλογημένο να εισέλθει στη Λάνκα- γιατί αυτή τη
μακριά νύχτα αυτός πιθανόν θα κάμει καλό και θα δώσει όφελος και χαρά (3) στους
θεούς καθώς και στα ανθρώπινα όντα».
Κατόπιν, ο Ραβάνα, ο Κύριος των
Ραξάσας, με τους ακολούθους του, καβαλώντας στο λουλουδένιο ουράνιο άρμα του,
ήλθε εκεί που ήταν ο Ευλογημένος, και φθάνοντας εκεί αυτός και οι ακόλουθοι του:
κατέβηκαν από το άρμα. Περπατώντας τριγύρω από τον Ευλογημένο τρεις φορές από
αριστερά προς τα δεξιά, έπαιζαν με ένα μουσικό όργανο, χτυπώντας το με ένα
ραβδάκι από μπλε Ίντρα (σάπφειρο), και κρεμώντας το λαγούτο από τη μία πλευρά,
το οποίο ήταν διακοσμημένο με τα πιο επίλεκτα, ένθετα, λαζούρια (=λάπις
λάζουλι) και εσυγκρατείτο από [μία ταινία από] ανεκτίμητο ύφασμα, κιτρινόλευκο
σαν Πριγιανγκού, τραγούδησαν σε διάφορες νότες τέτοιες όπως Σαχάρσυα, Ρισάμπα,
Γκαντάρα, Νταϊβάτα, Νισάντα, Μαντγιαμα και Καϊσίκα[5]
οι οποίες ήταν μελωδικά διαμορφωμένες σε Γκράμα, Μουρκάνα(5) κ.λπ. η
φωνή συνοδευόταν από το φλάουτο αναμεμιγμένα όμορφα με το μέτρο της Γκάθα.
1.
«Η
θησαυρική-αλήθεια της οποίας η κύρια αρχή είναι η καθεαυτού-φύση του Νου, δεν
έχει ιδιαιτερότητα (ναϊρατμυϊάμ),
παραμένει επάνω από κάθε διαλεκτική
και είναι ελεύθερη από ακαθαρσίες- στοχεύει προς τη γνώση που
επιτυγχάνεται στα εσώτατα μύχια βάθη του εαυτού- Κύριε, δείξε μου
εδώ τον δρόμο που οδηγεί στην Αλήθεια.
2.
«Ο Σουγκάτα
είναι το σώμα στο οποίο έχουν συγκεντρωθεί άψογες αρετές· σε αυτόν έχουν
εκδηλωθεί [σώματα] μετασχηματίζοντα και μετασχηματισμένα-
απολαμβάνει την Αλήθεια που πραγματοποιήθηκε στα εσώτατα μύχια βάθη του είναι
του- μπορεί να επισκεφθεί τη Λάνκα. Τώρα είναι ο καιρός, Μούνι!
3. (4) «Ετούτη η Λάνκα εκατοικείτο από τους Βούδδας του
παρελθόντος, και [αυτοί] εσυνοδεύοντο από τους γιούς τους οι οποίοι ήταν
κτήτορες πολλών μορφών. Κύριε, δείξε μου τώρα την ύψιστη Αλήθεια, και οι
Γιάξας, οι οποίοι είναι προικισμένοι με πολλές μορφές, θα ακούσουν».
Κατόπιν, ο Ραβάνα, ο Κύριος της
Λάνκα, διασκευάζοντας περαιτέρω τον ρυθμό Τοτάκα,[6]
τραγούδησε τούτο στο μέτρο της Γκάθα.
4.
Μετά από
επτά νύχτες, ο Ευλογημένος, αφήνοντας τον ωκεανό ο οποίος είναι η διαμονή του
Μακάρα, το παλάτι του βασιλιά της θάλασσας, τώρα στέκεται στην ακτή.
5.
Ακριβώς
όπως ο Βούδδας ανέβηκε στην επιφάνεια, ο Ραβάνα, συνοδευόμενος από τις Αψάρας
και από πολυάριθμους Γιάξας, από τον Σούκα, τον Σαράνα και πολυμαθείς
ανθρώπους,
6.
Ως εκ
θαύματος μεταπηδά στο μέρος όπου στέκεται ο Κύριος. Κατεβαίνοντας από το
λουλουδένιο όχημα, χαιρετά τον Ταθαγκάτα με μεγάλο σεβασμό, του κάνει
προσφορές, του λέγει ποιός είναι, και στέκεται δίπλα στον Κύριο.
7.
«Εγώ που
ήρθα εδώ, ονομάζομαι Ραβάνα, ο δεκακέφαλος βασιλιάς των Ραξάσας, είναι δυνατόν
με τη χάρη σας να με δεχθείτε μαζί με τη Λάνκα και όλους τους κατοίκους της.
8.
«Σε αυτή
την πόλη, η εσώτατη κατάσταση της συνειδητότητας πραγματοποιηθείσα, πράγματι,
από τους Ευλογημένους του παρελθόντος (5), αποκαλύφθηκε σε αυτή την κορυφή τη
διάστικτη με πολύτιμους λίθους.
9.
«Τώρα ο
Ευλογημένος, περιστοιχιζόμένος από τους γιούς του Νικητή, ας αποκαλύψει επίσης
την άψογη Αλήθεια σε ετούτη την κορυφή τη στολισμένη με πολύτιμους λίθους·
εμείς μαζί με τους κατοίκους της Λάνκα, επιθυμούμε να ακούσουμε.
10.
«Η
Λανκαβατάρα Σούτρα η οποία
κηρύχθηκε από τους Βούδδας του παρελθόντος [αποκαλύπτει] την εσώτατη κατάσταση της
συνειδητότητας που πραγματοποιήθηκε από αυτούς, η οποία δεν ανευρίσκεται σε
κανένα σύστημα διδαχής.
11.
«Θυμάμαι
τους Βούδδας του παρελθόντος περιστοιχισμένους από τους γιούς του Νικητή να
απαγγέλλουν αυτήν τη Σούτρα- και ο Ευλογημένος, επίσης θα ομιλήσει.
12.
«Στο μέλλον
θα υπάρξουν Βούδδας και Γιοί του Βούδδα συμπονούντες τους Γιάξας· οι Οδηγοί θα
κηρύξουν γι' αυτή την υπέροχη διδαχή επάνω στην κορυφή τη στολισμένη με
πολύτιμους λίθους.
13.«Αυτή η υπέροχη πόλη της Λάνκα είναι στολισμένη με
ποικιλίες από πολύτιμους λίθους,
[τριγυρισμένη] από κορυφές, δροσερή και όμορφη και σκιασμένη από ένα δίχτυ
κοσμημάτων.
14.
«Ευλογημένε,
εδώ είναι οι Γιάξας, οι οποίοι είναι ελεύθεροι από τα ελαττώματα της απληστίας,
στοχάζονται επάνω [στην Αλήθεια] που πραγματοποιείται στα εσώτατα-μύχια βάθη
του εαυτού και κάμουν προσφορές στους Βούδδας του παρελθόντος- είναι
πιστοί στη διδασκαλία της Μαχαγιανα και προτίθενται να πειθαρχήσουν ο ένας τον
άλλο.
15.
«Υπάρχουν
νεαρώτεροι Γιάξας, κορίτσια και αγόρια, που επιθυμούν να γνωρίσουν τη
Μαχαγιανα. Έλα, Ευλογημένε, εσύ που είσαι ο Διδάσκαλος μας, έλα στη Λάνκα επάνω
στο όρος Μαλάγια.
16.
(6) «Οι Ραξάσας, που κατοικούν
στην πόλη, με τον Κουμπακάρνα επικεφαλής, επιθυμούν, όπως είναι αφοσιωμένοι στη
Μαχαγιανα, να ακούσουν σχετικά με αυτήν τη μύχια πραγμάτωση.
17.
«Αυτοί
έχουν κάμει επιμελείς προσφορές στους Βούδδας [κατά το παρελθόν] και σήμερα
θέλουν να κάμουν το ίδιο. Προς χάριν της συμπόνιας[7] έλα στη Λάνκα, μαζί με: τους γιούς [σου].
18.
«Μαχαμάτι,
δέξου το μέγαρο μου, τη συντροφιά των Αψάρας, περιδέραια διαφόρων ειδών και το
γοητευτικό κήπο του Ασόκα.
19.
«Απαρνούμαι
τον εαυτό μου για να υπηρετήσω τους Βούδδας και τους γιούς τους· δεν υπάρχει
τίποτε σ' εμένα που να μην το απαρνούμαι [προς χάριν τους]· Μεγάλε Μούνι,
ευσπλαχνίσου7 με».
20.
Ακούγοντας τον
να ομιλεί έτσι, ο Κύριος του Τριπλού
Κόσμου είπε: «Βασιλιά των Γιάξας,
οι Οδηγοί του παρελθόντος έχουν επισκεφθεί ετούτο το όρος από πολύτιμους
λίθους.
21.
«Και
έχοντας έλεος για εσένα, εκήρυξαν για την Αλήθεια την πραγματωθείσα στα
εσώτατα-μύχια βάθη του είναι τους [συνειδητότης]. [Οι Βούδδας] του μέλλοντος θα
διακηρύξουν [το ίδιο] σε αυτό το χρυσοστόλιστο όρος.
22.
«Αυτή [η
εσώτατη Αλήθεια] είναι η διαμονή των Γιόγκινς εκείνων που αντέχουν στην
παρουσία της Αλήθειας. Βασιλιά των Γιάξας, έχεις την ευσπλαχνία των Σουγκάτας
και τη δική μου».
23.
Ο
Ευλογημένος, αποδεχόμενος την παράκληση [του Βασιλιά], παρέμεινε σιωπηλός και
αδιατάρακτος. Ανέβηκε στο λουλουδένιο άρμα που του προσέφερε ο Ραβάνα.
24.
Έτσι ο
Ραβάνα και άλλοι, σοφοί γιοί του Νικητή, (7) τιμώμενοι από τις Αψάρας που
τραγουδούσαν και χόρευαν, έφθασαν στην πόλη.
25.
Φθάνοντας
στη γοητευτική πόλη [ο Βούδδας υπήρξε] πάλι ο αποδέκτης των τιμών τιμήθηκε από
την ομάδα των Γιάξας, συμπεριλαμβανομένου του Ραβάνα, και από τις γυναίκες των
Γιάξας.
26.
Ένα δίκτυ
από κοσμήματα προσφέρθηκε στον Βούδδα από τους νεαρώτερους Γιάξας, κορίτσια και
αγόρια, και όμορφα περιδέραια στολισμένα με κοσμήματα τοποθετήθηκαν από τον
Ραβάνα στον λαιμό του Βούδδα και σε αυτούς των γιών του Βούδδα.
27.
Οι Βούδδας
μαζί με τους γιούς του Βούδδα και τους σοφούς άνδρες, αποδεχόμενοι τις
προσφορές, ομίλησαν για την Αλήθεια, η οποία είναι η κατάσταση της
συνειδητότητας που πραγματοποιείται στα εσώτατα-μύχια βάθη του εαυτού.
28.
Τιμώντας
[τον σαν] τον καλύτερο ομιλητή, ο Ραβάνα και οι υπόλοιποι Γιάξας ετίμησαν τον
Μαχαμάτι και τον παρακάλεσαν πολλές φορές:[8]
29.
«Εσύ θα
είσαι αυτός που θα ερωτήσει τον Βούδδα όσον αφορά την κατάσταση της
συνειδητότητας που πραγματοποιείται στα εσώτατα-μύχια βάθη του είναι του, γι'
αυτό είμαστε εδώ, οι Γιάξας καθώς και οι γιοί του Βούδδα, επιθυμούν να
ακούσουν. Εγώ, μαζί με τους Γιάξας, τους γιούς του Βούδδα και τους σοφούς
άνδρες, αυτό ζητούμε από εσένα.
30.
«Εσύ είσαι
ο πιο εύγλωττος από τους ομιλητές και ο πιο δραστήριος από τους Γιόγκινς· με
πίστη σε παρακαλώ γι' αυτό. Ρώτα [τον Βούδδα] σχετικά με τη διδαχή, ω εσύ ο
πεπειραμένος!
31.
«Απηλλαγμένη
από τα λάθη των φιλοσόφων, των Πρατυεκαβούδδας και των Σραβάκας είναι (8) η
Αλήθεια της εσώτατης συνειδητότητας· είναι άψογη και αποκορυφώνεται στην
κατάσταση της Βουδδότητας».
32.
[9] Κατόπιν ο Ευλογημένος δημιούργησε
χρυσοστόλιστα όρη και άλλα αντικείμενα, υπέροχα διακοσμημένα με κοσμήματα, σε
έναν τεράστιο αριθμό.
33.
Στην κορυφή
του κάθε όρους ήταν ορατός ο ίδιος ο Βούδδας καθώς και ο Ραβάνα ο Γιαξα,
φαίνονταν επίσης να βρίσκεται εκεί.
34.
Έτσι
ολόκληρη η συνάθροιση φαίνονταν σε κάθε βουνοκορφή, και όλες οι χώρες ήταν
εκεί, και σε κάθε μία υπήρχε ένας Ηγέτης (ένας Οδηγός).
35.
Επίσης ήταν
εκεί ο Βασιλιάς των Ραξάσας και οι κάτοικοι της Λάνκα, και η Λάνκα φτιαγμένη
από τον Βούδδα ανταγωνιζόμενη [την πραγματική],
36.
Και άλλα
πράγματα ήταν επίσης εκεί, — ο Ασόκα με το λαμπρό του άλσος, και σε κάθε
βουνοκορφή ήταν ο Μαχαμάτι κάνοντας μία παράκληση στον Βούδδα.
37.
Ο οποίος
εκήρυττε προς χάριν των Γιάξας για την Αλήθεια την οδηγούσα προς την εσώτατη
πραγμάτωση· επάνω στη βουνοκορφή έδωσε μία πλήρη Σούτρα με μία εξαίσια φωνή που
εποίκιλλε με εκατοντάδες χιλιάδες τρόπους. [10]
38.
[Μετά από
αυτό] ο διδάσκαλος και οι γιοί του Βούδδα εξαφανίστησαν στον αέρα, αφήνοντας
τον Ραβάνα, τον Γιαξα τον ίδιο να στέκεται [επάνω] στο μέγαρο του.
39.
Ο οποίος
σκέφθηκε: «Πώς είναι αυτό; Τί σημαίνει αυτό; και από ποιόν ακούστηκε; Τί ήταν
αυτό πού είδα; και από ποιόν ιδώθηκε; Πού είναι η πόλη; και πού είναι ο
Βούδδας;
40.
«Πού είναι
εκείνες οι χώρες, εκείνοι οι λαμπροστόλιστοι Βούδδας, εκείνοι οι Σουγκάτας; (9)
Είναι λοιπόν ένα όνειρο; ή ένα όραμα; ή είναι ένα κάστρο πλασμένο ως διά
μαγείας από τους Γκαντάρβας;
41.
«Ή είναι
σκόνη στο μάτι, ή μία ψευδαίσθηση, ή το ονειρικό-παιδί μίας στείρας γυναίκας, ή
ο καπνός ενός πύρινου τροχού (φτιαγμένου από ένα περιστρεφόμενο αναμμένο
κλαδί), (όλο) εκείνο που είδα εδώ;»
42.
Τότε [ο
Ραβάνα συλλογίσθηκε]. «Αυτή είναι η φύση ως έχει (νταρμάτα.) όλων των
πραγμάτων, η οποία ανήκει στο βασίλειο του Νου, και αυτή δεν γίνεται κατανοητή
από τους αγνοούντες (έτσι) όπως είναι συγχισμένοι από κάθε τύπο φαντασίωσης.
43.
«Δεν
υπάρχει ούτε ο βλέπων ούτε το βλεπόμενο, ούτε ο ομιλητής ούτε το ομιλούμενο· η
μορφή και (η) πρακτική του Βούδδα και του Ντάρμα του — δεν είναι τίποτε άλλο
παρά χωριστικότης.
44.
«Εκείνοι οι
οποίοι βλέπουν πράγματα τέτοια όπως έβλεπαν προηγουμένως, δεν βλέπουν τον
Βούδδα- [ακόμη και] όταν δεν έχει διεγερθεί η χωριστικότης, δεν
βλέπει[11] κανείς τον Βούδδα- ο Βούδδας, όντας
πλήρως-φωτισμένος, βλέπεται εκεί όπου ο ίδιος ο κόσμος δεν αναπτύσσεται».
Ο Κύριος της Λάνκα τότε αφυπνίσθηκε
αμέσως [από τον στοχασμό του], νιώθοντας μία μεταστροφή (παραβρίτι) στον νου
του και αναλαμβανόμενος ότι ο κόσμος δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο δικός του
νους· εγκατεστάθη στο βασίλειο της μη- χωριστικότητας, επαροτρύνετο από την
παρακαταθήκη των καλών παρελθοντικών του πράξεων, απέκτησε την ευφυΐα της
κατανόησης όλων των κειμένων, έλαβε την ικανότητα να βλέπει όλα τα πράγματα ως
έχουν, έπαψε πιά να εξαρτάται από τους άλλους, παρατηρούσε έξοχα τα πράγματα με
τη δική του σοφία (μπούντι), κέρδισε την ενόραση (την άμεση διεισδυτική κατανόηση), που
δεν είναι διαλεκτικής αιτιολογίας, δεν εξηρτάτο πλέον από τους άλλους[12] έγινε ένας
μεγάλος Γιόγκιν της πειθάρχησης, ήταν πιά ικανός να εκδηλώνει τον εαυτό του σε
όλες τις εξαιρετικές μορφές, εξοικειώθη ολοκληρωτικά με όλα τα δεξιοτεχνικά
μέσα, απέκτησε τη γνώση των χαρακτηριστικών όψεων κάθε σταδίου, με την οποία θα
μπορούσε να το υπερβεί με επιδεξιότητα, ευχαριστήθη πολύ κοιτάζοντας μέσα[13] στην καθεαυτού-φύση της Τσίττα, του Μάνας και της
Μανοβιζνάνα, απέκτησε μία άποψη με την οποία μπορούσε να αποκόψει τον εαυτό του
από την τριπλή συνέχιση, απέκτησε τη γνώση πώς να ξεφορτωθεί κάθε επιχείρημα
των
(1)
φιλοσόφων
για την αιτιότητα, κατενόησε ολοκληρωτικά την Ταθαγκάτα-γκάρμπα, το στάδιο της
Βουδδότητας, τον εσώτατο εαυτό, βρήκε τον εαυτό του να διαμένει στη
Βουδδική-γνώση- [όταν ξαφνικά] μία φωνή από τον ουρανό ακούσθηκε
λέγοντας: «Πρέπει να το γνωρίσει κανείς μόνος του».
«Πολύ καλά, πολύ καλά, Κύριε της
Λάνκα! Πολύ καλά, πράγματι, Κύριε της Λάνκα, και ακόμη μία φορά! Ο Γιόγκιν είναι
το να πειθαρχεί (κανείς) τον εαυτό του όπως έκαμες εσύ. Οι Ταθαγκάτας και όλα
τα πράγματα είναι το να βλέπονται όπως ιδώθηκαν από εσένα- βλεπόμενα
διαφορετικά, είναι μηδενισμός. Όλα τα πράγματα πρέπει να γίνονται κατανοητά
υπερβαίνοντας την Τσίττα, το Μάνας, και τη Βιζνάνα, όπως έγινε με εσένα. Πρέπει
να κοιτάζεις εσωτερικά και όχι να προσκολλάσαι στο γράμμα και σε μία
επιφανειακή όψη των πραγμάτων δεν πρέπει να συντάσσεσαι με επιτεύγματα,
συλλήψεις, εμπειρίες, απόψεις και Σαμάντις των Σραβάκας, των Πρατυεκαβούδδας
και των φιλοσόφων δεν πρέπει να έχεις καμμία αρέσκεια σε φθηνά λόγια και
ευφυολογήματα- δεν πρέπει να ενστερνίζεσαι την έννοια της
καθεαυτού-ουσίας[14] ούτε να έχεις
καμμία σκέψη για τη ματαιοδοξία της εξουσίας, ούτε να επιμένεις σε τέτοιες Ντυάνας
όπως αυτές που ανήκουν στις έξι Ντυάνας κ.λπ.
«Κύριε της Λάνκα, αυτή είναι η
πραγμάτωση των μεγάλων Γιόγκινς: να καταστρέφουν τα κηρύγματα που προωθούνται
από άλλους, να τσακίζουν σε κομμάτια τις επιζήμιες απόψεις, να κρατούν τον
εαυτό τους τελείως μακριά από εγωκεντρικές έννοιες, να προκαλούν μία μεταστροφή
στα βάθη του νου τους ταιριαστά με τη βοήθεια μίας εξαίσιας γνώσης. Έτσι είναι
οι γιοί του Βούδδα οι οποίοι βαδίζουν στον δρόμο της Μαχαγιανα. Προκειμένου να
εισέλθουν μέσα στο στάδιο της αυτοπραγμάτωσης όπως επιτυγχάνεται από τους
Ταθαγκάτας, πρέπει να επιδιώκουν την πειθάρχηση.
«Κύριε της Λάνκα, οδηγώντας τον
εαυτό σου κατ' αυτόν τον τρόπο, εξαγνίσου περαιτέρω στον δρόμο που έχεις
επιτύχει-
(2)
πειθαρχώντας
καλά τον εαυτό σου στο Σαμάντι και το Σαμαπάττι, αποφεύγοντας την κατάσταση που
πραγματοποιείται και απολαμβάνεται από τους Σραβάκας, τους Πρατυεκαβούδδας και
τους φιλοσόφους, η οποία προκύπτει από τη φαντασίωση εκείνων που πειθαρχούν τον
εαυτόν τους σύμφωνα με τις πρακτικές των παιδαριωδών φιλοσόφων. Αυτοί
προσκολλώνται στις υποκειμενικές μορφές του κόσμου του δημιουργημένου από τις
εγωιστικές τους ιδέες- υποστηρίζουν τέτοιες έννοιες όπως στοιχείο,
ποιότης και ουσία- προσκολλώνται πεισματικά σε απόψεις προερχόμενες
από την άγνοια- συγχίζονται από την προσκόλληση στην ιδέα της
γέννησης που υπερισχύει της κενότητας εμμένουν στη χωριστικότητα [σαν να είναι
αληθινή]- συνταυτίζονται με τον τρόπο της σκέψης όπου αποκτούν [τη
διττότητα του] να δίδουν ιδιότητες και να αποκτούν ιδιότητες.
«Κύριε της Λάνκα, αυτό είναι εκείνο
που οδηγεί σε διάφορες θαυμάσιες επιτεύξεις, αυτό είναι που καθιστά κάποιον
ικανό να αποκτά την επίγνωση της εσώτατης επίτευξης, αυτό είναι η πραγμάτωση
της Μαχαγιανα. Αυτό θα προκύψει με την απόκτηση μίας θαυμάσιας προϋπόθεσης της
ύπαρξης.
«Κύριε της Λάνκα, εισερχόμενος στην
πειθάρχηση της Μαχαγιανα, τα πέπλα [της άγνοιας] καταστρέφονται και
αποστρέφεται κανείς τα πολλαπλά κύματα της Βιζνάνα και δεν συνταυτίζεται με την
καταφυγή και τις πρακτικές των φιλοσόφων.
«Κύριε της Λάνκα, η πρακτική των
φιλοσόφων ξεκινάει από τις εγωιστικές τους προσκολλήσεις. Η άσχημη πρακτική
τους προκύπτει από την προσχώρησή τους σε δυαδιστικές απόψεις όσον αφορά την
καθεαυτού-φύση της βιζνάνα.
«Καλώς, Κύριε της Λάνκα-
στοχάσου επάνω στη σημασία αυτού που έκαμες όταν είδες τον Ταθαγκάτα
προηγουμένως· γιατί αυτό, πράγματι, είναι το "βλέπειν" τον
Ταθαγκάτα».
Τότε ήρθε στο νου του Ραβάνα (η
ακόλουθη σκέψη): «Θέλω να ιδώ πάλι τον Ευλογημένο, που έχει υπό τον έλεγχο του
όλες τις πρακτικές της πειθάρχησης, ο οποίος απεστράφη από τις πρακτικές των
φιλοσόφων, ο οποίος είναι γεννημένος από την κατάσταση της πραγμάτωσης στην
εσώτατη συνειδητότητα και ο οποίος είναι πέραν [από τη διττότητα] του
μεταμορφώνοντος και του μεταμορφωνόμενου. Αυτός είναι η γνώση (12) η
πραγματοποιούμενη από τους Γιόγκινς, αυτός είναι η πραγμάτωση η επιτύγχανομένη
από εκείνους που απολαμβάνουν την τέλεια ευδαιμονία του Σαμάντι, το οποίο
κερδίζουν ερχόμενοι σε μία διαισθητική κατανόηση μέσω του διαλογισμού. Ίσως να
ιδώ έτσι [πάλι] τον Ευσπλαχνικό με τη βοήθεια των θαυματουργών του δυνάμεων
στον οποίο τα πυρά του πάθους και της χωριστικότητας έχουν καταστραφεί, ο
οποίος είναι περιτριγυρισμένος από τους γιούς του Βούδδα, ο οποίος έχει
διεισδύσει μέσα στις διάνοιες και στις σκέψεις όλων των όντων, ο οποίος
κινείται παντού, ο οποίος γνωρίζει τα πάντα, ο οποίος κρατάει τον εαυτό του σε
απόσταση από κάθε εργασία (κρίγια) και μορφή (λαξάνα)· βλέποντας τον, ίσως (μπορέσω) να επιτύχω ό,τι δεν έχω ήδη
επιτύχει, [να συγκρατήσω] ό,τι έχω ήδη κερδίσει, ίσως (μπορέσω) να οδηγήσω τον
εαυτό μου χωρίς χωριστικότητα, να διαμένω στη χαρά του Σαμάντι και του
Σαμαπάττι και να επιτύχω να φθάσω στον χώρο όπου βαδίζουν οι Ταθαγκάτας καινά
σημειώσω προόδους σε όλα αυτά.
Κατά τη στιγμή εκείνη, ο
Ευλογημένος, αναγνωρίζοντας ότι ο Κύριος της Λάνκα επιτυγχάνει την
Ανουτπαττικανταρμαξάντι, έδειξε την ένδοξη ευσπλαχνία του για τον δεκακέφαλο
(εκείνον Κύριο της Λάνκα), κάνοντας τον εαυτό του ορατό άλλη μία φορά επάνω στη
βουνοκορφή τη στολισμένη με πολλά κοσμήματα και την περιτυλιγμένη από ένα δίκτυ
κοσμημάτων. Ο δεκακέφαλος Βασιλιάς της Λάνκα είδε και πάλι τη λαμπρότητα όπως
την είχε ιδεί προηγουμένως επάνω στη βουνοκορφή, [είδε] τον Ταθαγκάτα, ο οποίος
ήταν ο Αρχάτ και ο Πλήρως-Φωτισμένος, με τα τριάντα δύο σημεία της εξοχότητας
να στολίζουν υπέροχα το άτομο του, και ακόμη είδε τον εαυτό του σε κάθε
βουνοκορφή, μαζί με τον Μαχαμάτι, μπροστά στον Ταθαγκάτα, τον Πλήρως-Φωτισμένο,
να προωθεί το κήρυγμά του για την πραγμάτωση που εμπειριώνεται από τον
Ταθαγκάτα μέσα στον εσώτατο εαυτό του, και περιτριγυρισμένος από τους Γιάξας,
να συζητεί για τις προφορικές διδασκαλίες και τις ιστορίες [του Βούδδα].(13) Οι
[Βουδδικές] περιοχές εκείνες ήταν ορατές μαζί με τους Ηγέτες τους.[15]
Κατόπιν ο Ευλογημένος παρατηρώντας
ξανά αυτήν τη μεγάλη συνάθροιση με τον οφθαλμόν της σοφίας του, ο οποίος δεν
είναι ο ανθρώπινος οφθαλμός, εγέλασε δυνατά και πολύ ρωμαλέα σαν βασιλικό
λιοντάρι. Εκπέμποντας ακτίνες από την τούφα των μαλλιών ανάμεσα στα φρύδια[16], από τις πλευρές, από τις λαγόνες, από τη Σριβάτσα[17] επάνω στο
στήθος και από κάθε πόρο του δέρματος, —εκπέμποντας ακτίνες φωτός το οποίο
έλαμπε φλεγόμενο σαν τη φωτιά που λαμβάνει χώραν κατά το τέλος μίας κάλπα, σαν
ένα φωτεινό ουράνιο τόξο, σαν τον ανατέλλοντα ήλιο, φλέγονταν εκθαμβωτικά,
ένδοξα— (αυτό το φως) παρετηρείτο από τον ουρανό από τον Σάκρα, τον Μπράχμα και
τους φρουρούς του κόσμου, εκείνος ο μοναδικός που ήταν καθισμένος επάνω στην
κορυφή [της Λάνκα] την αμιλλώμενη με το Όρος Σουμερού, εγέλασε το δυνατότερο
γέλιο. Κατά τη στιγμή εκείνη, στη συνάθροιση των Μποντισάττβας μαζί με τον
Σάκρα και τον Μπράχμα, ο καθένας έκανε, μέσα του, τη σκέψη:
«Για ποιόν λόγο, διερωτώμαι, από
ποιά αιτία ο Ευλογημένος, ο οποίος είναι ο Κύριος όλου του κόσμου (σάρβα-ντάρμα- βασαβαρτίν), αφού πρώτα χαμογέλασε[18] εγέλασε το δυνατότερο γέλιο; Γιατί εκπέμπει ακτίνες φωτός
από το σώμα του; Γιατί εκπέμποντας [ακτίνες φωτός], εκείνος παραμένει σιωπηλός,
με την πραγμάτωση [της Αλήθειας] μέσα στον εσώτατο εαυτό του, και βαθιά
απορροφη μένος, χωρίς να δείχνει καμμία έκπληξη στην ευδαιμονία του Σαμάντι και
ανασκοπώντας τις [δέκα] περιοχές, κοιτάζοντας τριγύρω σαν το βασιλικό λιοντάρι
και σκεπτόμενος μόνο για την πειθάρχηση, την επίτευξη και την προσπάθεια του
Ραβάνα;»
Τότε, ο Μαχαμάτι ο Μποντισάττβα-Μαχασάττβα,
ο οποίος προηγουμένως είχε παρακληθεί από τον Ραβάνα [να ερωτήσει το Βούδδα
όσον αφορά την αυτο-πραγμάτωσή του], νιώθοντας οίκτο γι' αυτόν, (14) και γνωρίζοντας τις διάνοιες και
τις σκέψεις της συνάθροισης των Μποντισάττβας και παρατηρώντας ότι τα όντα που
είναι να γεννηθούν στο μέλλον θα είναι συγχισμένα στις διάνοιες τους εξαιτίας
του ότι (θα) βρίσκουν ευχαρίστηση στην προφορική διδασκαλία (ντεσαναπάθα), εξαιτίας της προσκόλλησης τους προς το γράμμα σαν [σε πλήρη
συμφωνία με] το πνεύμα (άρθα), εξαιτίας της προσκόλλησης τους στις πειθαρχικές δυνάμεις των
Σραβάκας, Πρατυεκαβούδδας και φιλοσόφων —οι οποίες μπορεί να τους οδηγήσουν να
σκεφθούν πώς συμβαίνει και οι Ταθαγκάτας, οι Ευλογημένοι, ακόμη και κατά την
κατάσταση της υπερβατικής τους συνειδητότητας να μπορούν να ξεσπούν στο πιο
δυνατό γέλιο— ο Μαχαμάτι ο Μποντισάττβα ερώτησε το Βούδδα, προκειμένου να βάλει
ένα τέλος στην περιέργειά τους, την ακόλουθη ερώτηση: «Για ποιόν λόγο, για
ποιάν αιτία έλαβε χώραν αυτό το γέλιο;»
Ο Ευλογημένος είπε: «Πολύ καλά,
πολύ καλά Μαχαμάτι! Πολύ καλά, πράγματι, και για άλλη μία φορά, Μαχαμάτι!
Ατενίζοντας τον κόσμο όπως είναι καθεαυτός και επιθυμώντας να φωτίσεις τους
ανθρώπους στον κόσμο ο οποίος είναι βυθισμένος σε μία λανθασμένη άποψη των
πραγμάτων στο παρελθόν, παρόν και μέλλον, ανέλαβες εσύ να μου κάμεις την
ερώτηση. Έτσι πρέπει να γίνεται με τους σοφούς ανθρώπους οι οποίοι θέλουν να
κάμουν ερωτήσεις για λογαριασμό και του ίδιου του εαυτού τους και για τους
άλλους. Ο Ραβάνα, ο Κύριος της Λάνκα, ω Μαχάματι, έκαμε μία δίπτυχη ερώτηση
στους Ταθαγκάτας του παρελθόντος οι οποίοι είναι Αρχάτς και τέλειοι Βούδδας-
και επιθυμεί τώρα να κάμει και σε εμένα επίσης μία δίπτυχη ερώτηση, προκειμένου
να επιβεβαιώσει την ιδιομορφία της, την επίτευξη της και το σκοπό της —αυτό
είναι κάτι που ποτέ δεν το έχουν γευθεί εκείνοι που εφαρμόζουν το διαλογισμό
των Σραβάκας, των Πρατυεκαβούδδας και των φιλοσόφων και το ίδιο θα ερωτηθεί από
τον αγαπώντα τις ερωτήσεις δεκακέφαλο και από τους Βούδδας του μέλλοντος».
Γνωρίζοντας αυτά, ο Ευλογημένος
είπε στον Κύριο της Λάνκα, τα εξής: «Ρώτησε, Κύριε της Λάνκα- ο
Ταθαγκάτα σου δίδει την άδεια [να ερωτήσεις]· μην αναβάλλεις, οποιεσδήποτε
ερωτήσεις επιθυμείς να απαντηθούν, θα απαντήσω με ορθοφροσύνη σε κάθε μία από
αυτές, (15) για να ικανοποιήσω την
καρδιά σου. Κρατώντας την έδρα της σκέψης σου ελεύθερη από [λανθασμένη]
χωριστικότητα. παρατήρησε καλά τι είναι αυτό που καθυποτάσσεται σε κάθε στάδιο-
ζύγιασε (με τον νου σου) τα πράγματα με σοφία- [βλέποντας μέσα] στη
φύση της εσωτερικής αρχής του εαυτού σου, παράμεινε στην ευδαιμονία του Σαμάντι
εναγκαλιζόμένος από τους Βούδδας στο Σαμάντι, παράμεινε στην ευδαιμονία της
αταραξίας πηγαίνοντας πέραν από το Σαμάντι και κατανοώντας τα επιτεύγματα των
Σραβάκας και των Πρατυεκαβούδδας, παράμεινε [στην επίτευξη των Μποντισάττβας]
στα στάδια του Ακάλα, Σαντουμάτι και Νταρμαμέγκα- κατάλαβε καλά τη
χωρίς-εγώ-κατάσταση όλων των πραγμάτων στην αληθινή της σημασία-
χρίσου από τους Βούδδας στο Σαμάντι μέσα στο μεγάλο ανάκτορο του
θησαυρικού-λωτού.[19]
Περιτριγυρισμένος από τους Μποντισάττβας οι οποίοι είναι καθισμένοι σε λωτούς
διαφόρων ειδών, κάθε ένας από τους οποίους υποστηρίζεται από τη φιλεύσπλαχνη
ισχύ των Βούδδας, πρέπει να βρεις τον εαυτό σου καθισμένον επάνω σε έναν λωτό
και κάθε ένας από τους Μποντισάττβας να σε κοιτάζει πρόσωπο με πρόσωπο. Αυτό
είναι ένα βασίλειο πέραν από τη φαντασίωση. Θα πρέπει να επεξεργαστείς ένα
κατάλληλο σχέδιο και να επιβάλεις στον εαυτό σου μία κατάσταση πειθάρχησης
επεξεργαζόμένος ένα τέτοιο σχέδιο που θα πρέπει να συμπεριλαμβάνει [όλα τα είδη
των] δεξιοτεχνικών μέσων έτσι με αυτόν τον τρόπο θα κατορθώσεις να πραγματώσεις
εκείνο το βασίλειο το οποίο είναι πέραν από τη φαντασίωση- και θα
πρέπει να επιτύχεις το στάδιο της Ταθαγκατατότητας στο οποίο μπορεί κανείς να
εκδηλώσει τον εαυτό του σε διάφορές μορφές και το οποίο είναι κάτι που ποτέ δεν
έχουν ιδεί οι Σραβάκας οι Πρατυεκαβσύδδας, οι φιλόσοφοι, ο Μπράχμα, ο Ίντρα, ο
Ουπέντρα, και οι άλλοι».
Κατά τη στιγμή εκείνη, ο Κύριος της
Λάνκα, έχοντας την άδεια από τον Ευλογημένο, σηκώθηκε από τη θέση του επάνω στο
χρυσοστόλιστο όρος το οποίο έλαμπε σαν τον άψογο και διακρινόμενο σε
μεγαλοπρέπεια θησαυρικό-λωτό- ήταν περιστοιχισμένος από μία μεγάλη
συντροφιά από ουράνιες παρθένες και όλα τα είδη από γιρλάντες, λουλούδια,
αρώματα, λιβάνι, αλοιφές, ομπρέλλες, λάβαρα, σημαίες, περιδέραια,
ημιπεριδέραια, διαδήματα, τιάρες (16)
και άλλα στολίδια των οποίων η μεγαλοπρέπεια και η αξία δεν είχε ξαναϊδωθεί
ούτε ποτέ είχε ακoυστεί πως είχαν κατασκευασθεί- επαιάνιζε (μία)
μουσική που ξεπερνούσε οτιδήποτε θα μπορούσε να υπάρξει μεταξύ των θεών, των
Νάγκας, των Γιάξας, των Ραξάσας, των Γκαντάρβας, των Κιννάρας, των Μαχοράγκας
και των ανθρώπων μουσικά όργανα που ήταν κατασκευασμένα αντάξια με οτιδήποτε θα
μπορούσε να υπάρξει σε ολόκληρο τον κόσμο της επιθυμίας και ακόμη τέτοιος
ανωτερότητας όργανα σαν και αυτά που κατασκευάστηκαν στις Βουδδικές χώρες· ο
Ευλογημένος και οι Μποντισάττβας ήσαν περιτυλιγμένοι με ένα δίκτυ από κοσμήματα-
μία ποικιλία φορεμάτων και υψηλών λαβάρων φάνηκαν να σηκώνονται ψηλά στον αέρα-
τόσο ψηλά, όσο επτά δέντρα τάλα, για να τιμήσουν [τον Βούδδα], κατακλύζοντάς
(τον με) μεγάλα σύννεφα προσφορών, παίζοντας μουσική η οποία αντηχούσε
[ολόγυρα] και έπειτα κατεβαίνοντας από τον αέρα, [ο Κύριος της Λάνκα] κάθησε
στην κορυφή του όρους των κοσμημάτων που ήταν στολισμένη με υπέροχους
διαμαντένιους λωτούς, η μεγαλοπρέπεια των οποίων υπολειπόταν μόνο από τον ήλιο
και την αστραπή. Καθήμενος φέρθηκε ευγενικά, χαμογελώντας πρώτα στον Ευλογημένο
για την άδεια του και προτείνοντας του μία διπλή ερώτηση, είπε: «Είχε ζητηθεί
από τους Ταθαγκάτας του παρελθόντος, οι οποίοι ήταν Αρχάτς, Πλήρως Φωτισμένοι,
και είχε λυθεί από αυτούς. Ευλογημένε, τώρα ερωτώ εσένα [η παράκληση] σίγουρα
θα εισακουσθεί από εσένα όσον αφορά[20]την προφορική διδασκαλία, όπως είχε γίνει και με τους Βούδδας
[του παρελθόντος]. Ευλογημένε, η διττότης κηρύχθηκε από τους Μεταμορφωμένους
Ταθαγκάτας και τους Ταθαγκάτας της Μεταμόρφωσης αλλά όχι από τους Ταθαγκάτας
της Σιγής.[21] Οι Ταθαγκάτας της Σιγής είναι απορροφημένοι στην ευδαίμονα
κατάσταση του Σαμάντι, δεν χωριστικοποιoύν όσον αφορά αυτή την κατάσταση, ούτε
ομιλούν γι' αυτήν. Ευλογημένε, εσύ, βέβαια, θα ομιλήσεις γι' αυτό το θέμα της
διττότητας. Εσύ ο ίδιος είσαι ένας κύριος όλων των πραγμάτων, ένας Αρχάτ, ένας
Ταθαγκάτα. Οι γιοί του Βούδδα και εγώ ο ίδιος είμαστε ανυπόμονοι να ακούσουμε
γι' αυτό».
Ο Ευλογημένος είπε: «Κύριε της
Λάνκα, πες μου τι εννοείς με διττότητα;»
Ο Κύριος των Ραξάσας, (17) ο οποίος είχε ανανεωθεί με τα
στολίδια του, γεμάτος μεγαλοπρέπεια και ομορφιά, με ένα διάδημα, ένα βραχιόλι
και ένα περιδέραιο αρμαθιασμένο με διαμαντένιο νήμα, είπε: «Έχει λεχθεί ότι
ακόμη και τα ντάρμας πρέπει να εγκαταλειφθούν, και πόσο μάλλον περισσότερο τα
αντάρμας. Ευλογημένε, γιατί υφίσταται αυτός ο δυαδισμός τον οποίο καλούμεθα να
εγκαταλείψουμε; Τί είναι τα αντάρμας; και τί είναι τα ντάρμας; Πώς μπορεί να
υπάρχει μία διττότης των πραγμάτων προς εγκατάλειψη — μία διττότης που
προβάλλει από τη διαίρεση της χωριστικότητας, από τη χωριστικοποίηση της
καθεαυτού-ουσίας, εκεί όπου δεν υπάρχει τίποτε, από [την ιδέα για] δημιουργημένα
(μπαουντίκα) και αδημιούργητα πράγματα, επειδή η μη- διαφοροποιούσα φύση
της Αλαγιαβιζνάνα δεν αναγνωρίζεται; Σαν το να θεωρείς ότι υπάρχει πραγματικά
ένας κύκλος που βλέπεις να διαγράφεται στον αέρα από κινούμενες (κυκλικά)
τρίχες, [η έννοια του δυαδισμού] ανήκει στο βασίλειο της μη-πλήρως εξαγνισμένης
διανόησης. Όντας έτσι το ζήτημα όπως θα πρέπει να είναι, πώς μπορεί να υπάρξει
οποιαδήποτε εγκατάλειψη [των ντάρμας και των αντάρμας];»
Ο Ευλογημένος είπε: «Κύριε της
Λάνκα, δεν βλέπεις ότι η διαφοροποίηση των πραγμάτων, με τον τρόπο που αυτή
γίνεται αντιληπτή σε βάζα και (σε) άλλα εύθραυστα αντικείμενα των οποίων η φύση
είναι να φθείρονται με την πάροδο του χρόνου, λαμβάνει χώραν σε έναν χώρο
χωριστικότητας [διατηρούμενο εκ μέρους] του αγνοούντος; Αυτό, όντας έτσι, δεν
πρέπει να κατανοείται έτσι; Το ότι υπάρχει η διαφοροποίηση του ντάρμα και του
αντάρμα, αυτό οφείλεται στη χωριστικότητα [που διατηρείται εκ μέρους] του
αγνοούντος. Ή. ευγενής σοφία (αρυαζνάνά), ωστόσο, δεν πραγματοποιείται βλέποντας [τα πράγματα με αυτόν
τον τρόπο]. Κύριε της Λάνκα, μπορεί να είναι έτσι με τον αγνοούντα ο οποίος
ακολουθεί τη συγκεκριμενοποιημένη όψη της ύπαρξης όπου εκεί υπάρχουν
αντικείμενα τέτοια όπως βάζα κ.λπ., αλλά δεν είναι έτσι με τον σοφό. Μία φλόγα
ομοιόμορφης φύσης ανυψώνεται συντηρούμενη από σπίτια, ανάκτορα, πάρκα και
ταράτσες, και τα κατακαίει- ενώ παρατηρείται μία διαφορά στις φλόγες
σύμφωνα με την ισχύ του κάθε καιόμενου υλικού το οποίο ποικίλλει σε βάρος,
μέγεθος κ.λπ. Όντας αυτό έτσι, γιατί (18)
δεν πρέπει να κατανοείται έτσι; Κατ’ αυτόν τον τρόπο έρχεται στην ύπαρξη η
διττότης του ντάρμα και του αντάρμα. Δεν είναι μόνο η φλόγα μίας φωτιάς που τη
βλέπουμε να απλώνεται με μία συνοχή και κατόπιν να εμφανίζει μία ποικιλία
φλογών, αλλά και από έναν σπόρο. Κύριε της Λάνκα, παράγονται επίσης με μία
συνέχεια, κορμοί, βλαστάρια, κόμβοι, φύλλα, πέταλα, άνθη, καρποί, κλαδιά, όλα
εξατομικευμένα. Όπως γίνεται με κάθε εξωτερικό αντικείμενο από το οποίο
φυτρώνουν [ποικίλα] αντικείμενα, έτσι γίνεται επίσης και με τα εσωτερικά αντικείμενα.
Από την άγνοια αναπτύσσονται τα Σκάντας, Ντάτους και Αγιατάνας με όλα τα είδη
των συνοδευτικών τους αντικειμένων, τα οποία ευδοκιμούν στον τριπλό κόσμο όπου
έχουμε, όπως βλέπουμε, ευτυχία, μορφή, ομιλία και συμπεριφορά, το καθένα
διαφοροποιημένο [επ’ άπειρον], Η εναδικότης της Βιζνάνα γίνεται αντιληπτή
ποικιλοτρόπως, σύμφωνα με την εξέλιξη ενός αντικειμενικού κόσμου-
έτσι υπάρχουν πράγματα που βλέπονται (σαν) κατώτερα, ανώτερα και μεσαία,
πράγματα μολυσμένα και ελεύθερα από μόλυνση, πράγματα καλά και κακά. Κύριε της
Λάνκα, όχι μόνο δεν υπάρχει τέτοια διαφορά συνθηκών ανάμεσα στα πράγματα
γενικώς (αλλά) επίσης φαίνεται μία ποικιλία πραγματώσεων που έχουν επιτευχθεί
εσωτερικά από τον κάθε Γιόγκιν καθώς αυτός βαδίζει στο μονοπάτι της πειθάρχησης
που συνιστά την πρακτική του. Πόσο περισσότερη διαφορά στο ντάρμα και στο
αντάρμα δεν βλέπουμε σε έναν κόσμο ιδιαιτεροτήτων ο οποίος έχει εξελιχθεί από
τη χωριστικότητα; Πράγματι, βλέπουμε.
«Κύριε της Λάνκα, η διαφοροποίηση
του ντάρμα και του αντάρμα προέρχεται από τη χωριστικότητα. Κύριε της Λάνκα, τί
είναι τα ντάρμας; Δηλαδή, αυτά είναι χωριστικοποιημένα από τις χωριστικότητες
που ενστερνίζονται οι φιλόσοφοι, οι Σραβάκας οι Πρατυεκαβούδδας και οι αγνοούντες
άνθρωποι. Αυτοί νομίζουν ότι τα ντάρμας ελεγχόμενα από ποιότητα και ουσία,
παράγονται από αιτίες —[αυτές είναι οι έννοιες] που πρέπει να εγκαταλειφθούν.
Αυτά να μην θεωρούνται [σαν πραγματικά], γιατί είναι εμφανίσεις (λαξάνα). Αυτό
προέρχεται από την προσκόλληση του ανθρώπου [στις εμφανίσεις), έτσι ώστε οι
εκδηλώσεις του ίδιου του Νου να θεωρούνταν σαν πραγματικότης (νταρμάτα). (19) Τέτοια πράγματα όπως βάζα κ.λπ.
είναι προϊόντα χωριστικότητας συλλάμβανομένα από τον αγνοούντα· αυτά δεν
υπάρχουν οι ουσίες τους δεν είναι προσεγγίσιμες. Η θέαση των πραγμάτων κάτω απ'
αυτό το πρίσμα είναι γνωστή σαν η εγκατάλειψη τους.
«Τι είναι, λοιπόν, τα αντάρμας;
Κύριε της Λάνκα, [τα ντάρμας] είναι ανεπίτευκτα ως προς την καθεαυτoύ-κατάσταση
τους, αυτά δεν είναι εμφανίσεις γεννημένες από τη χωριστικότητα, είναι υπεράνω
της αιτιότητας· δεν υπάρχει σε αυτές κανένα τέτοιο [δυαδιστικό] συμβάν καθώς
φαίνεται σαν πραγματικότης και μη-πραγματικότης. Αυτό είναι γνωστό σαν η
εγκατάλειψη των ντάρμας. Πάλι τί σημαίνει το ανεπίτευκτο των ντάρμας; Δηλαδή,
αυτό είναι σαν τα κέρατα ενός λαγού ή ενός γαϊδάρου ή μίας καμήλας ή ενός
αλόγου ή σαν ένα παιδί που συλλαμβάνεται από μία στείρα γυναίκα. Αυτά είναι
ντάρμας η φύση των οποίων είναι ανεπίτευκτη· αυτά δεν πρέπει να θεωρούνται [σαν
αληθινά], γιατί είναι εμφανίσεις. Αυτά συζητώνται μόνο στη λαϊκή διάλεκτο αν
έχουν καθόλου νόημα- δεν πρέπει να προσκολλάται κανείς σε αυτά όπως
στην περίπτωση των βάζων κ,λπ. 'Οπως αυτές [οι μη-πραγματικότητες] πρέπει να
εγκαταλειφθούν σαν ακατανόητες από τον νου (βιζνάνα), έτσι και
τα πράγματα (μπάβα) της χωριστικότητας πρέπει επίσης να εγκαταλειφθούν. Αυτό
ονομάζεται η εγκατάλειψη των ντάρμας και των αντάρμας. Κύριε της Λάνκα, η
ερώτηση σου όσον αφορά τον τρόπο της εγκατάλειψης των ντάρμας και των αντάρμας
έχει εδώ απαντηθεί.
«Κύριε της Λάνκα, λέγεις ακόμη ότι
έθεσες [αυτή την ερώτηση] στους Ταθαγκάτας του παρελθόντος οι οποίοι ήσαν
Αρχάτς και Πλήρως-Φωτισμένοι και ότι αυτή λύθηκε από αυτούς. Κύριε της Λάνκα,
εκείνο το οποίο αναφέρεται σαν παρελθόν, ανήκει στη χωριστικότητα-
όπως το παρελθόν είναι έτσι μία χωριστικοποιημενη [ιδέα], έτσι είναι ακόμη και
[οι ιδέες] για το μέλλον και για το παρόν. Εξαιτίας της πραγματικότητας (νταρμάτα), οι
Ταθαγκάτας δεν χωριστικοποισύν αυτοί οδεύουν πέραν από τη χωριστικότητα και τον
μάταιο συλλογισμό, δεν ακολουθούν (20)
την ατομικιστική όψη των μορφών (ρούπα) παρεκτός όταν αποκαλύπτεται [η πραγματικότης] για τη
διαπαιδαγώγηση των αγνοούντων και προς χάριν της ευτυχίας τους.[22]
Είναι με την υπερβατική σοφία (πράζνα) όπου ο
Ταθαγκάτα εκτελεί πράξεις υπερβαίνουσες τις μορφές (ανιμιττα.τσάρα)· συνεπώς αυτό που συνιστά τους Ταθαγκάτας, τόσο στην ουσία όσο
και στο σώμα τους, είναι η σοφία (ζνάνα). Αυτοί δεν
χωριστικοποιoύν ούτε είναι χωριστικοποιημένοι. Για ποιόν λόγο δεν πρέπει να
χωριστικοποιoύν το Μάνας; Διότι η χωριστικότης είναι του εαυτού, της ψυχής, της
προσωπικότητας. Πώς δεν την χωριστικοποιoύν; Η Μανοβιζνάνα προορίζεται για τον
αντικειμενικό κόσμο όπου υπερισχύει η αιτιοκρατία όσον αφορά μορφές,
εμφανίσεις, συνθήκες και σχήματα. Συνεπώς, η χωριστικότης και η μη-χωριστικότης
πρέπει να υπερκεραστούν.
«Κύριε της Λάνκα, τα όντα είναι
εμφανίσεις είναι σαν σχήματα ζωγραφισμένα επάνω σε έναν τοίχο- δεν
έχουν ευαισθησία [ή συνειδητότητα]. Κύριε της Λάνκα, όλα αυτά που είναι στον
κόσμο είναι χωρίς εργασία και δράση, γιατί όλα τα πράγματα δεν έχουν
πραγματικότητα, και δεν υπάρχει τίποτα ακουστό, τίποτα ακουγόμενο. Κύριε της
Λάνκα, όλα αυτά που είναι στον κόσμο είναι σαν ένα αντικατόπτρισμα (ένα είδωλο)
μαγικά μεταμορφωμένο. Αυτό είναι ακατανόητο για τους φιλοσόφους και τους
αγνοούντες. Κύριε της Λάνκα, εκείνος που βλέπει έτσι τα πράγματα, είναι εκείνος
ο οποίος βλέπει αληθινά. Εκείνοι που βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά, βαδίζουν
στη χωριστικότητα- έτσι όπως αυτοί εξαρτώνται από τη χωριστικότητα,
προσκολλώνται στον δυαδισμό. Είναι σαν να βλέπει κανείς το είδωλό του που
αντανακλάται σε έναν καθρέπτη, ή τη σκιά του στο νερό ή στο φεγγαρόφωτο, ή να
βλέπει κανείς τη σκιά κάποιου στο σπίτι, ή να ακούει κανείς μία ηχώ στην
κοιλάδα. Οι άνθρωποι, αντιλαμβανόμενοι τις δικές τους σκιές της χωριστικότητας.
(21) υποστηρίζουν τη
χωριστικότητα του ντάρμα και του αντάρμα και αποτυγχάνοντας να πραγματοποιήσουν
την εγκατάλειψη του δυαδισμού, προχωρούν χωριστικοποιώντας και ποτέ δεν
επιτυγχάνουν την αταραξία. Με το αταραξία εννοείται η εναδικότης (εκάγκρα), και η
εναδικότης δίδει γένεση στο ύψιστο Σαμάντι, το οποίο αποκτάται με την είσοδο
μέσα στη μήτρα της Ταθαγκατατότητας η οποία είναι το βασίλειο της ευγενούς
σοφίας το πραγματοποιούμενο στα εσώτατα μύχια βάθη του εαυτού».
Το Πρώτο
Κεφάλαιο Ονομαζόμενο «Η Παράκληση του Ραβάνα για Διδασκαλία».[23]
___________________________
[1] Αυτές οι αριθμήσεις με («μαύρα γράμματα=) Γοτθικούς χαρακτήρες αριθμών μέσα σε παρένθεση αναφέρονται στις σελίδες της Σανσκριτικής έκδοσης.
[2] Πολύ πληρέστερη περιγραφή στον Μποντιρούτσι (Γουέϊ).
[3] Φιλολογικά, «φίλαθλοι» (βικριντίτα).
[4] Το Σανσκριτικό κείμενο εδώ είναι σίγουρα εν αδίκω κάπου σε αυτό το εδάφιο, θα έπρεπε να έχει ένα αρνητικό μόριο, πράγμα που υφίσταται στην κινέζικη μετάφραση.
[5] Ούτε ο Μποντιρούτσι ούτε ο Σιξανάντα αναφέρονταν τόσο συγκεκριμένα σε αυτές τις διάφορες νότες. Οι αντίστοιχες σημερινές νότες του δυτικού κόσμου που συγκροτούν τί] μουσική οκτάβα, καθώς και τα συνακόλουθα μέτρα και οι ρυθμοί, αναφέρονται στο βιβλίο: «Music and the Power of Sound» του Alain Danielou, Inner Traditions, Rochester, Vermont, U.S.A. Rev. ed. 1995, σσ 58-93. Βλ. και στο Ερμηνευτικό Λεξιλόγιο. (Σημ. Φ.Ρ.)
[6] Πρόκειται για ένα ρυθμικό μέτρο 4x12 συλλαβών, της αρχαίας Ινδικής ποίησης, το οποίο μπορεί να προσαρμοσθεί και στο μέτρο της Γκάθα (Σημ. Φ.Ρ.).
[7] Ο σανσκριτικός όρος εδώ είναι. «Maitra»· ο όρος αυτός αποδίδεται στην αγγλική με τη λέξη «compassion». Στην ελληνική γλώσσα η έννοια του compassion αποδίδεται συνήθως ως «συμπόνια», «συμπάθεια», «ευσπλαχνία», «οίκτος», «έλεος». Στον Βουδδισμό της Μαχαγιάνα, όμως, με αυτόν τον όρο εννοείται το «συν πάσχειν» προκειμένου να καταδειχθεί η ενεργός συμμετοχή, η ενεργός συμπάθεια, η δραστική συμπόνια. Διότι η Μαχαγιάνα επισημαίνει ότι η Maitra, όπως και τα npayas (βλ. εισαγ.: Δεξιοτεχνικά Μέσα), εμφανίζεται όταν εγκατασταθούν η Prajna (= η σοφία της τελειότητας, ή σοφία της καρδιάς) και η Καηιρα (= η απόλυτα ανιδιοτελής αγάπη του Βούδδα, η οποία εναγκαλίζεται τα πάντα). Αυτό το «συν πάσχειν» (Maitra - compassion), στα αρχαία κείμενα της Μαχαγιάνα, αναφέρεται ότι θα αποτελέσει τον κύριο άξονα της διδασκαλίας του Μέλλοντος Βούδδα, του οποίου και το όνομα συντίθεται από αυτόν τον ίδιο τον όρο Maitra: Maitrā - nāma = Maitreya. Δεδομένου ότι ο όρος αυτός αναφέρεται απ’ άκρου εις άκρον εις το ανά χείρας έργο, θα τον κωδικοποιήσουμε αποδίδοντας τον, μονολεκτικούς, κυρίως ως «συμπόνια» (συν πονώ) αλλά και ως «ευσπλαχνικότης» όταν αναφέρεται ως ουσιαστικό και ως «συμπονετικός-ή», αλλά και «ευσπλαχνικός-ή» όταν αναφέρεται ως επίθετο. Η κωδικοποίηση αυτή νοείται πάντως υπό την έννοια της «δραστικά ενεργητικής καλής θέλησης», της «δημιουργικά ενεργού συμμετοχής», της «ενεργού συμπάθειας» και του «συμπάσχειν» γενικότερα. (Σημ. Φ.Ρ.).
[8] Οι στίχοι 20 μέχρι 28, συμπεριλαμβανομένου, στο Χειρόγραφο Τ’ανγκ, είναι σε πεζό λόγο.
[9] Από αυτόν το στίχο το Χειρόγραφο Τ’ανγκ είναι πάλι σε πεζό λόγο.
[10] Αυτή η απόδοση είναι σύμφωνα με τα Χειρόγραφα Μποντιρούτσι και Σιξανάντα. Το Σανσκριτικό Χειρόγραφο αναφέρει: «εκατοντάδες χιλιάδες τέλειες Σούτρας».
[11] Το Χειρόγραφο Τανγκ αναφέρει: «Αυτός ο οποίος βλέπει με τον τρόπο που έβλεπε προηγουμένως, δεν μπορεί να ιδεί τον Βούδδα· όταν δεν προκαλείται χωριστικότης, αυτό, πράγματι, είναι, το "βλέπειν"». Σύμφωνα με το Χειρόγραφο Γουέι: «Αν βλέπει κανείς πράγματα και τα εκλαμβάνει σαν πραγματικότητες, αυτός δεν βλέπει τον Βούδδα. Ακόμη και όταν δεν διαμένει μόνιμα σε ένα χωριστικοποιημένο νου, δεν μπορεί να ιδεί τον Βούδδα. Το να μη βλέπει τίποτα πραγματοποιούμενο [σε αυτό τον κόσμο] —λέγεται ότι αυτό είναι το "βλέπειν" τον Βούδδα. Αν ένας άνθρωπος είναι ικανός να ιδεί έτσι [τα πράγματα], αυτός είναι που βλέπει τον Ταθαγκάτα. Όταν οι σοφοί παρατηρούν όλες τις εμπειρίες με αυτόν τον τρόπο, μετασχηματίζονται δεχόμενοι ένα εξαίσιο σώμα— αυτή είναι η Φώτιση [που είναι η επίτευξη] του Βούδδα».
[12] Αυτό δεν εμφανίζεται στο X. Τ’ανγκ, ούτε στο X. Γουέι».
[13] To X. Τ’ανγκ αναφέρει: υπερβαίνοντας.
[14] Τα χειρόγραφα Γουέι και Τ’ανγκ έχουν; Να μην υπερασπίζεις τις απόψεις που υποστηρίζονται από τις Βέδες.
(15) Ασφαλώς εδώ υπάρχει μία ασυμφωνία στο κείμενο. Στο X. Τ’ανγκ διαβάζουμε: «(Όπως) σε όλες τις Βουδδικές χώρες στις δέκα περιοχές, όπου επίσης βλέπουμε να λαμβάνουν χώραν τέτοια γεγονότα, έτσι και εκεί δεν υπήρχε καμία απόλυτος διαφορά». To X. Γουέι είναι εντελώς διαφορετικό και αναφέρει τα ακόλουθα; «Και εκτός αυτού, είδε όλες τις Βουδδικές χώρες και όλους τους βασιλιάδες να σκέπτονται για την παροδικότητα του σώματος. Αυτοί, όπως είναι προσκολλημένοι με απληστία στους θρόνους τους, στις γυναίκες τους, στα παιδιά τους και στους συγγενείς τους, διαπιστώνουν ότι είναι περιορισμένοι από τα πέντε πάθη και δεν έχουν χρόνο για απελευθέρωση. Βλέποντας αυτό, εγκαταλείπουν τις εξουσίες τους, τα ανάκτορά τους, τις συζύγους τους, τις παλλακίδες, τους ελέφαντες, τα άλογα και τους πολύτιμους θησαυρούς τους, δίνοντας τα όλα στον Βούδδα και στην Αδελφότητα του. Αυτοί τώρα καταφεύγουν μέσα σε ορεινά δάση, αφήνοντας τα σπίτια τους και επιθυμώντας να μελετήσουν τη διδαχή. Αυτός [ο Ραβάνα] βλέπει μετά τους Μποντισάττβας στο ορεινό δάσος να προσηλώνονται εντατικά στην τέλεια γνώση της αλήθειας, μέχρι του σημείου ώστε να ρίχνουν ακόμη και τους εαυτούς τους (βορά) στην πεινασμένη τίγρη, στο λιοντάρι και στους Ραξάσας. Βλέπει έτσι τους Μποντισάττβας να μελετούν και να απαγγέλλουν τις Σούτρας κάτω από ένα δέντρο στο δάσος και να κηρύττουν για τους άλλους σχετικά με αυτές, αναζητώντας έτσι την αλήθεια του Βούδδα. Μετά βλέπει τους Μποντισάττβας να κάθονται κάτω από το δέντρο Μπόντι στη (στάση) Μποντιμαντάλα να σκέπτονται για την οδύνη των όντων και να διαλογίζονται επάνω στην αλήθεια του Βούδδα. Βλέπει μετά τον σεβάσμιο Μαχαμάτι τον Μποντισάττβα ενώπιον κάθε Βούδδα να κηρύττει σχετικά με την πνευματική πειθάρχηση της εσωτερικής ζωής του όντος, και επίσης βλέπει [τον Μποντισάττβα] περιστοιχισμένον από όλους τους Γιάξας και τις οικογένειες (τους) να ομιλεί σχετικά με τα ονόματα, τις λέξεις, τις φράσεις, και τις παραγράφους».
Η τελευταία πρόταση είναι προφανούς η μετάφραση του Σανσκριτικού ντεσαλ’απαθακατάμ, (όρος) ο οποίος σε ολόκληρη τη Λανκαβατάρα αντιπαραβλήθηκε με τον (όρο) πρατυϊατμαρυϊαζναναγκοκάρα (το πνευματικό βασίλειο το πραγματοποιούμενο από την ευγενή σοφία στην εσώτατη συνειδητότητα του όντος).
[16] Βλ, Ερμηνευτικό Λεξιλόγιο: Μείζονος σημασίας σημεία της εξοχότητας.
[17] Σβάστικα.
[18] Αυτό ελλείπει στις κινέζικες μεταφράσεις.
[19] Η ακόλουθη πρόταση έγινε με τί] βοήθεια του Χειρογράφου Τ’ανγκ, καθόσον το Σανσκριτικό κείμενο δεν φαίνεται να αποδίδει καμία έννοια.
Φιλολογικά μεταφρασμένο διαβάζεται όπως ακολουθεί: «Εκεί, από τους εν τω γίγνεσθαι λωτούς, από τους λωτούς εκείνους οι οποίοι ήταν ποικιλοτρόπως ευλογημένοι από την ευλογία του δικού του ατόμου...».
Το Χειρόγραφο Γουέι αναφέρει: «Ω Βασιλιά της Λάνκα, πριν περάσει πολύς καιρός, θα ιδείς επίσης και το πρόσωπο σου, καθισμένο έτσι επάνω στο θρόνο του λωτού και να συνεχίζει να διαμένει εκεί κατά τον πιό φυσικό τρόπο. Εκεί υπάρχουν αναρίθμητες οικογένειες βασιλιάδων του λωτού και αναρίθμητες οικογένειες Μποντισάττβας. καθένας από τους οποίους είναι καθισμένος επάνω σε ένα θρόνο του λωτού και περιστοιχισμένος από αυτούς, θα βρεις τον εαυτό σου να αλληλοκοιτάζεται πρόσωπο με πρόσωπο με τους άλλους και καθένας από αυτούς πριν περάσει πολύς καιρός θα έλθει να διαμείνει σε ένα βασίλειο πέραν από την κατανόηση».
[20] Δηλαδή, τόσο, όσο η διδασκαλία μπορεί να μεταβιβασθεί με λόγια. Η ντεσαναπάθα βρίσκεται σε αντίθεση με τη σιντάντα, ή πρατυϊατμαγκάτι στη Λανκαβατάρα.
[21] Στ Χ. Τ΄ανγκ και Γουέι: «ΑρχέγονοιΤαθαγκάτας»
(22) Αυτό είναι ένα από τα πιο σημαντικά εδάφια σε αυτό το πρώτο εισαγωγικό κεφάλαιο, αλλά περιέργως και τα τρία κείμενα, εξαιρώντας ίσως το Τ’ανγκ, παρουσιάζουν μερικές δυσκολίες όσον αφορά την καθαρή κατανόηση.
Το Χειρόγραφο Γουέι αναφέρει: «Κύριε της Λάνκα, εκείνο στο οποίο αναφέρεσαι σαν παρελθόν είναι μία μορφή χωριστικότητας, και έτσι είναι και το μέλλον, και το παρόν επίσης είναι από τη χωριστικότητα. Κύριε της Λάνκα, όταν ομιλώ για την αληθινή (ρύση του ας-έχει σαν όντως αληθινή, και αυτό επίσης ανήκει στη χωριστικότητα' είναι σαν να χωριστικοποιεί κανείς μορφές ως το έσχατο όριο. Αν κανείς επιθυμεί να πραγματώσει την ευδαιμονία της αληθινής σοφίας, ας πειθαρχήσει τον εαυτό του στη γνώση που υπερβαίνει τις μορφές• συνεπώς, να μη χωριστικοποιεί τους Ταθαγκάτας σαν έχοντας σώμα-της-γνώσης ή ουσία-σοφίας. Να μην τρέφεις καμμία χωριστικότητα στον νου [σου]. Να μην προσκολλάσαι στην θέληση τέτοιων εννοιών όπως εγώ, προπωπικότης ψυχή κλπ. Πώς να μην χωριστικοποιείς: Είναι στη Μανοβιζνάνα όπου διατηρούνται διάφορες συνθήκες τέτοιες όπως μορφές, σχήματα [κ.λπ.]• μη διατηρείς τέτοιες [χωριστικότητες]. Ούτε να χωριστικοποιείς ούτε να χεοριστικοποιείσαι. Περαιτέρω, Κύριε της Λάνκα, είναι σαν διάφορες μορφές ζωγραφισμένες επάνω στον τοίχο• όλα τα αισθανόμενα όντα είναι τέτοια. Κύριε της Λάνκα, όλα τα αισθανόμενα όντα είναι σαν το γρασίδι και τα δέντρα• με αυτά τα όντα δεν υπάρχουν δράσεις, δεν υπάρχουν πράξεις, Κύριε της Λάνκα, από αυτά τα όντα δεν ακούγονται ούτε ομιλούνται όλα τα ντάρμας και τα αντάρμας...». Το Χειρόγραφο Τ’ανγκ αναφέρει:
«Κύριε της Λάνκα, εκείνο στο οποίο αναφέρεσαι σαν παρελθόν δεν είναι τίποτε περισσότερο από χωριστικότητα, έτσι είναι (και) το μέλλον εγώ επίσης είμαι σαν και αυτόν. [Αυτό πρέπει να διαβασθεί: "Το παρόν, επίσης, είναι σαν και αυτό;"]. Κύριε της Λάνκα, η διδασκαλία όλων των Βούδδας είναι έξω από την χωριστικότητα• καθώς αυτή οδεύει πέραν από όλες τις χωριστικότητες και τους μάταιους συλλογισμούς, δεν είναι μία μορφή ιδιαιτερότητας• αυτή πραγματοποιείται μόνο με τη σοφία. Έτσι [αυτή η απόλυτη] διδασκαλία έχει κηρυχθεί στην εντέλεια, προκειμένου να φέρει ευδαιμονία σε όλα τα αισθανόμενα όντα. Το κήρυγμα γίνεται από τη σοφία υπερβαίνοντας τις μορφές. Ονομάζεται ο Ταθαγκάτα. Κατά συνέπειαν, ο Ταθαγκάτα έχει την ουσία του, το σώμα του σε αυτήν τί] σοφία. Έτσι αυτός δεν χεοριστικοποιεί, ούτε μπορεί να χωριστικοποιηθεί. Να μην τον χωριστικοποιείτε κατά την έννοια του εγώ, της προσωπικότητας ή του όντος. Γιατί αυτή η μη-δυνατότης χωριστικότητας; Διότι η Μανοβιζνάνα διεγείρεται εξαιτίας ενός αντικειμενικού κόσμου στον οποίο προσκολλά τον εαυτό της στις μορφές και στα σχήματα. Κατά συνέπειαν, [ο Ταθαγκάτα] είναι έξω από τις χωριστικοποιητικές [απόψεις], καθώς και από τί] χωριστικοποιημένη [ιδέα]. Κύριε της Λάνκα, είναι σαν τα όντα που είναι ζωγραφισμένα με χρώματα επάνω σε έναν τοίχο• δεν έχουν ευαισθησία [ή ευφυΐα]. Τα αισθανόμενα όντα στον κόσμο είναι επίσης σαν και αυτά: ούτε δράσεις, ούτε ανταμοιβές [υπάρχουν με αυτά]. Έτσι είναι όλες οι διδασκαλίες• ούτε άκουσμα, ούτε κήρυγμα».
[23] Είναι αξιοσημείωτο ότι οι κατακλείδες των κεφαλαίων δεν είναι του ίδιου τύπου στο σύνολο του κειμένου. Γενικά, γίνεται αναφορά στην ίδια τη Σούτρα κατά το τέλος ενός κεφαλαίου, δηλώνοντας ότι το κεφάλαιο αυτό φέρει έναν τέτοιο τίτλο που ανήκει σε μία τέτοια Σούτρα. Αλλά στην παρούσα περίπτωση δεν υπάρχει καμία μνεία για τη Λανκαβατάρα Σούτρα σαν να ήταν εντελώς ανεξάρτητο το τμήμα Ραβάνα. Evo'd δεν υπάρχει αμφιβολία σχετικά με το ότι πρόκειται για μία μεταγενέστερη] προσθήκη, βλέποντας ότι από μόνο του αποτελεί ένα πλήρες αφηγηματικό κομμάτι, και ακόμη βλέποντας ότι στο υπόλοιπο κείμενο δεν κάμει καμία περαιτέρω αναφορά στον Ραβάνα, η γενική κατεύθυνση του κηρύγματος όπως παρουσιάζεται από τον Βούδδα δείχνει ότι είναι στενά συνδεδεμένο με τη Σούτρα, ιδιαίτερα όταν δίδει έμφαση προς το τέλος στη σπουδαιότητα της αυτο-πραγμάτωσης ενάντια στην ανοησία ή τη ματαιότητα της προφορικής διδασκαλίας που αποκαλύπτεται συνήθως από έναν γνώστη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου