ΛΑΝΚΑΒΑΤΑΡΑ ΣΟΥΤΡΑ – Κεφ.2 [ΣΥΛΛΟΓΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΝΤΑΡΜΑΣ] – 28. [Η Ταθαγκάτα-Γκάρμπα και η Εγωική-Ψυχή].

[ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ]

ΣΥΛΛΟΓΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΝΤΑΡΜΑΣ 

XXVIIΙ

Η Ταθαγκάτα-Γκάρμπα και η Εγωική-Ψυχή

Τότε, ο Μαχαμάτι ο Μποντισάττβα-Μαχασάττβα είπε το εξής στον Ευλογημένο: Τώρα στις Σούτρας, ο Ευλογημένος αναφέρεται για την Ταθαγκάτα-γκάρμπα. και στ’ αλήθεια αυτή περιγράφεται από εσένα σαν φωτεινή και λαμπερή από τη φύση της, αρχικά άσπιλη, προικισμένη με τα τριάντα δύο σημεία της εξοχότητας, κρυμμένη στο σώμα κάθε όντος σαν ένα πολύτιμο πετράδι μεγάλης αξίας που είναι τυλιγμένο με ένα ακάθαρτο ένδυμα, περιτυλιγμένη με τα ενδύματα των Σκάντας, των Ντάτους και των Αγιατάνας και λερωμένη με την ακαθαρσία της απληστίας, της οργής της ανοησίας και της ψευδούς φαντασίωσης,· ενώ αυτή περιγράφεται από τον Ευλογημένο ότι είναι αιώνια, μόνιμη, ευοίωνη και αμετάβλητη. Αυτή η Ταθαγκάτα-γκάρμπα όπως διδάσκεται από τον Ευλογημένο, δεν είναι ίδια με την εγωική ουσία που διδάσκεται από τους φιλοσόφους; Το εγώ, όπως διδάσκεται στα φιλοσοφικά συστήματα, είναι ένας αιώνιος δημιουργός, χωρίς ποιότητες, πανταχού παρών και άφθαρτος.

Ο Ευλογημένος απάντησε: Όχι, Μαχαμάτι, η δική μου Ταθαγκάτα-γκάρμπα δεν είναι το ίδιο όπως το εγώ που διδάσκεται από τους φιλοσόφους· διότι αυτό που διδάσκουν οι Ταθαγκάτας είναι η Ταθαγκάτα-γκάρμπα με την έννοια, Μαχαμάτι, ότι αυτή είναι κενότης, όριο της πραγματικότητας, Νιρβάνα, αγέννητο ον, χωρίς ποιότητες και χωρίς θεληματική προσπάθεια^- ο λόγος για τον οποίο οι Ταθαγκάτας οι οποίοι είναι Αρχάτς και Πλήρως Φωτισμένοι, διδάσκουν τη διδαχή που επισημαίνει την Ταθαγκάτα-γκάρμπα. είναι για να παρακινήσουν τους αγνοούντες να απορρίψουν τον φόβο τους, όταν ακούουν τη διδασκαλία της χωρίς-εγώ-κατάστασης και για να αντιληφθούν την κατάσταση της μη -χωριστικότητας και της χωρίς-εικόνα-κατάστασης. Ακόμη, Μαχαμάτι, εύχομαι στους Μποντισάττβα-Μαχασάττβας του παρόντος και του μέλλοντος να μην προσκολλώνται στην ιδέα ενός εγώ [φανταζόμενοι ότι αυτό είναι μία ψυχή]. Είναι, Μαχαμάτι, σαν έναν αγγειοπλάστη ο οποίος φτιάχνει διάφορα αγγεία από μία μάζα ενός είδους πηλού με τη δεξιοτεχνία και το μόχθο του σε συνδυασμό με ένα ραβδί, νερό και νήμα, αυτό, Μαχαμάτι, είναι που κηρύττουν οι Ταθαγκάτας σαν χωρίς-εγώ-κατάσταση των πραγμάτων η οποία διαλύει όλα τα ίχνη της χωριστικότητας με διάφορα δεξιοτεχνικά μέσα προερχόμενα από την υπερβατική τους σοφία, δηλαδή, πότε με τη διδαχή της Ταθαγκάτα-γκάρμπα. πότε με εκείνην της χωρίς-εγώ-κατάστασης, και, σαν έναν αγγειοπλάστη, μέσω διαφόρων όρων, εκφράσεων και συνωνύμων. Γι’ αυτόν τον λόγο, Μαχαμάτι, η διδαχή των φιλοσόφων για μία εγωική-ουσία δεν είναι το ίδιο (79) σαν τη διδασκαλία της Ταθαγκάτα-γκάρμπα. Έτσι, Μαχαμάτι, η διδαχή της Ταθαγκάτα-γκάρμπα αποκαλύπτεται προκειμένου να αφυπνισθούν οι φιλόσοφοι από την εμμονή τους στην ιδέα του εγώ, έτσι ώστε εκείνες οι διάνοιες που έχουν παρασυρθεί μέσα στις απόψεις όπου φαντάζονται το ανύπαρκτο εγώ σαν αληθινό, και ακόμη μέσα σε έννοιες (που θεωρούν) ότι η τριπλή απελευθέρωση είναι τελική, να μπορέσουν γρήγορα να αφυπνισθούν στην κατάσταση της υπέρτατης φώτισης. Κατά συνέπιαν, Μαχαμάτι, οι Ταθαγκάτας οι οποίοι είναι Αρχάτς και Πλήρως Φωτισμένοι, αποκαλύπτουν τη διδαχή της Ταθαγκάτα-γκάρμπα η οποία έτσι δεν πρέπει να θεωρείται σαν ταυτόσημη με τη φιλοσοφική έννοια μίας εγωικής-ουσίας. Επομένως, Μαχαμάτι, προκειμένου να εγκαταλείψεις την εσφαλμένη αντίληψη που καλλιεργείται από τους φιλοσόφους, πρέπει να στραφείς, αγωνιζόμενος στη διδασκαλία της χωρίς-εγώ- κατάστασης και της Ταθαγκάτα-γκάρμπα.